เคยมีเพื่อนต่างชาติถามเราว่าคนไทยกินอะไรเป็นอาหารเช้า คำถามนี้ตอบกันยาวเลย คนไทยเรื่องกินเรื่องใหญ่ ตอนพักที่โอกินาว่า เรามักจะต้มกาแฟพร้อมๆกับเปิดทีวีไว้เป็นเพื่อน จิบกาแฟพร้อมเปิดดูรูปภาพในหนังสือพิมพ์ประจำวันที่วางไว้บนโต๊ะ ในเช้าของวันที่แดดส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา อาหารเช้ามื้อนั้นสุดยอดแล้ว เช้าแรกที่เกียวโตเสียงไสๆของเด็กชายปลุกให้เราตื่น โชงกลงไปดูเห็นหลังเด็กชายในยูนิฟอร์มเด็กประถมไวๆ คำกล่าวนั้นเราอุปมาได้ว่า “ไปเรียนแล้วนะครับ” ความเงียบของคนในชุมชนที่รักษามารยาทต่อกัน(หนึ่งในกฏข้อห้ามที่เราต้องลงชื่อทำตามในฟอร์มตอนเช็คอิน) ทำให้ได้ยินทุกเช้าไม่ได้รบกวนอะไรเพราะเสียงนั้นเพราะกังวาลมากๆสำหรับเรา หลังชงชาเขียวดื่มที่ห้อง เกรียกกลิ้งบนที่นอน บันทึกประจำวันเสร็จแล้ว เช้านี้ลืมสนิทไปเลยเลยกับเรื่องที่กังวลเมื่อคืนว่าที่นอนจะแข็งใหม จะปวดหลังใหม
แปรงฟัน ล้างหน้าที่อ่างรวมในโถงทางเดิน ห้องถัดไปเป็นสุขาที่สะอาดเรียบร้อย ฝารองนั่งชักโครกอุ่นๆ รองเท้าแตะอุ่นเท้า ห้องขนาด1×1 เมตรมีทุกสิ่งทุกอย่างที่จำเป็น ขนาดแคบพอดีสำหรับหนึ่งคนไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่ ถัดไปอีกสิบกว่าเซนติเมตรคือห้องอาน้ำประตูบานเลื่อนที่ออกแบบเหมาะสมและพอดีเช่นกัน
ห่างจากที่พักเดินมาเจอร้านข้าวปั้นเล็กๆและคาดว่าจะมีเมนูข้าวปั้นข้าวห่อ อย่างเดียว เราสันนิฐานว่าชาวญี่ปุ่นมักจะเอาดีเอาเด่นด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น แต่ทำได้สารพัดอย่่างงเป็นงานอดิเรก ร้านนี้ก็เช่นกันสามีเป็นพ่อครัวทำข้าวปั้น ภรรยาเป็นผู้จัดการร้าน ไม่มีลูกมือช่างเป็นกิจการในครัวเรือนที่น่ารักจริงๆ เราเป็นลูกค้าคนแรกในเช้านี้ ภายในร้านมีโต๊ะเล็กๆ สองโต๊ะ จุได้ประมาณสิบคนมั้ง และอีกห้องใหญ่พอๆกันคือห้องครัวที่สามารถมองเห็นพ่อครัวทำอาหารชัดเจนจากถนนและในร้านเอง หน้าร้านมีตู้เล็กๆโชว์กล่องข้าวปั้น หลากเมนูทั้งแบบกลับบ้านและแกะบริการในร้านคะ เราเลือกชูชิรวม ราคา 450 เยน มาพร้อมน้ำชาเย็นชื่นใจที่อร่อยมากๆคะ