Category: Japan

มีหมู่บ้านโอฮาระและสถานีขนส่งของหมู่บ้านตรงกลาง ระหว่างวัดซานเซนอินและวัดแจคโคอิน ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันตกของหมู่บ้าน เดินข้ามสะพานและห่างจากหมู่บ้านเกือบสองกิโลเชียวคะ แต่กว่าจะเดินมาถึงต้องมีร่มมีหมวกและรองเท้าสำหรับเดินนะคะ ทิวทัศน์ข้างทางเป็นแปลงนา สวนผักและสวนหน้าบ้านหลังบ้านของชาวบ้านคะ มีสระออนเซ็นและร้านขายสินค้าน่ารักแบบทำมือ รวมถึงสินค้าเกษตรจากชาวบ้าน ปลายเดือนมิถุนาดอกพลัมออกดอกขาวเต็มต้นสองคละข้างทาง

ที่วัดนี้ขนาดเล็กกว่าวัดซานเซนอิน มีสวนและศาลาวัดคล้ายๆกัน ราคาเข้าชม 600เยนคะพร้อมเอกสารประวัติของวัดเป็นภาษาอังกฤษ หากฟังภาษาญี่ปุ่นรู้เรื่องจะเป็นโบนัสเพราะมีพระมาอธิบายอะไรบางอย่างภายในศาลาที่มีองค์พระประธานประดิษฐานอยู่ ไม่อนุญาติให้ถ่ายรูปเช่นเคยคะ เป็นวัดเล็กๆพร้อมพิพิธภัณฑ์มัลติมีเดีย และโครงการปฎิสังขรณ์(เมื่อไม่กี่ปีวัดโดนไฟไหม้คะ หากใครมาแล้วพลาดที่นี่เพราะปิดปรับปรุงก็ไม่ต้องเสียดาย) เดินออกมาหน่อยเป็นสวนสนและหญ้ามอสและสุสาน สงบแบบวังเวง ละมุนละมัย “วิถีเซน” 

ที่โอฮาระยังมีวัดอีกหลายวัดนะคะ ถ้ามาแล้วต้องชมให้ทุกวันหากไม่รีบร้อนอย่างเราที่ต้องกลับเข้าเกียวโต และนั่งรสบัสเข้าโอซาก้าเพื่อต่อเที่ยวบินไปเกาะโอกินาว่าในตอนเย็น และพี่มะลินั่งรถไฟกลับโตเกียวเช่นกัน

ถึงแม้โอฮาระเป้นหมู่บ้านเกษตรกรเล็กแลดูเงียบสงบ แต่ไม่สงบมากนักเพราะเป็นที่ตั้งของวัดชื่อดังที่มีนักท่องเทียวแวะมาไม่ขาดสายทุกฤดูกาล นั่นคือวัด ซานเซนอิน Sanzen-In ขึ้นเนินเขาเล็กๆห่างจากหมู่บ้านหนึ่งกิโลเมตรกว่าๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าให้บริการและขายสินค้าคะ

ค่าเข้าชมวัด700เยน เป็นวัดที่กว้างขวางมีอาคารหลายหลังและจัดแล่งสวนเป็นสว่นๆ ภายในอาคารแสดงงานเขียนพู่กัน และศิลปะหลายชิ้นซึ่งไม่อนุญาติให้ถ่ายรูป รวมถึงพระประธานศักสิทธิ์สามองค์ วัดนี้เป็นวัดพุทธนิกายเทนไดเก่าแก่ของญี่ปุ่น ที่วัดเรายังเห็นพระมาตีระฆังก่อนจะหายไป ภายในศาลาต้องถอดรองเท้าและถือติดตัวไปด้วย อย่างที่เคยบอกไวัคือทุกวัดจะจัดระบบเดินทางเดียวตลอด ไม่ย้อยกลับ เรามาแต่เช้ายังมีคนสวนใช้กรรไกรเล็มพุ่มไม้ฉับๆ(คล้ายเล็มผมสกินเฮด)เป็นระเบีบและเนี้ยบมาก นั่งดูเพลินเลยปรายเดือนมิถุนายน สวนเซนค่อนข้างเงียบ สงบและเย็นสบาย ต้นมอสหลากหลายพันธู์ใต้ต้นสนสูงฉลูด แดดอ่อนๆและมีน้ำพูเล็กๆไหลรินเบาๆ  สวนที่นี่มีหลายแบบ ผ่านจากศาลาหลวงแล้วเข้าเขตสวนป่าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยดอกไฮเดรนเยียสารพัดสีบานสะพรั่ง เรือนชามีระเบียงยื่นออกให้ชมสวน ชาที่ชิมเป็นชาสีม่วงๆจากผักที่เราเห็นเป็นดงตรงเนินเขาตรงทางเข้า รสชาติเค็มๆจากเกลือ มีกลิ่นหอมชื่นใจคะ

มาเกียวโตแค่สัปดาห์เดียวนี่ไม่พอคะ สถานที่ท่องเที่ยวเยอะมากและคนก็เยอะมากเช่นกัน เรามาช่วงปลายมิถุนายนเข้าหน้าร้อนคะ ยังอยู่กับพี่มะลิเราวางแผนออกไปเที่ยวนอกเมืองเกียวโตสักวัน เมื่อคืนไปซื้อตั๋วรถบัสและรถไฟที่ร้านขายของชำในสถานีรถไฟใต้ดิน ตื่นเช้ามาพร้อมกระโดดเย่งขึ้นรถเลย เย็นนี้เราต้องเดินทางกลับโอกินาว่าด้วยเลยเอากระเป๋าเดินทางไปฝากไว้ที่ล็อกเกอร์ที่สถานนีเกียวโตจะได้เที่ยวอย่างเบาตัว จุดหมายปลายทางที่หมู่บ้านโอฮาระ ไปทางทิศเหนือราวหนึ่งหนึ่งชํ่วโมง สองข้างทางเป็นชนบทเป็นทุ่งนา บางทียังนึกว่าเมืองไทย มีช่วงที่ถนนด้านติดเขา ต้นเมเปิ้ลเยอะมากกำลังผลิใบ เวลาต้องแสงเหลืองอร่ามสวย และอีกด้านติดลำธาร นั่งมองทิวทัศน์เพลินคะ ถึงแม้จะชนบทแต่รถประจำทางสะดวกสบายและตรงเวลาเป๊ะมากคะ

ลงจากรถบัสดูเวลารถออกขากลับเรียบร้อยแล้วเราเดินรอบๆหมู่บ้าน ลำธารตื้นๆแต่ใสแจ่ว ฉากหลังเป็นเขา เงียบสงบ ชาวบ้านช่วยกันลงแขกเคลียร์สวนปลูกบางย่างน่ารักดี นอกจากทุ่งนาเขียวแล้วจะเป็นทุ่งพืชสมุนผักใบสี่แดงม่วงนำไปดองเป็นสินค้าเกษตรขึ้นชื่ออีกอย่างของโอฮาระคะ

ที่พักในเกียวโตมีหลายแบบให้เลือกนะคะ ต้องทำการบ้านหนักนิดหนึ่ง จะแบบเรียวกังที่ดัดแปลงให้เหมาะสมกับแขกเข้าพัก ด้วยสาธารณูปโภคทันสมัยอย่าง ikoi-no-ie ryokan ที่บอกไว้โพสต์ก่อนหน้าหรือ เอาแบบประหยัดสะดวกสบาย แต่ต้องแชร์ห้องน้ำ ห้องครัวและห้องรับแขก เราต้องเตรียมของใช้สบู่แชมพู และผ้าเช็ดตัวไปเอง GoJo Guesthouse Annex คืนละประมาณตั้งแต่ 5,500 เยนต่อห้องคะพักแชร์กับพี่มะลิ ที่นี่ออกจะเก่าสักหน่อยหลายๆอย่างไม่เหมาะกับใครที่แพ้ง่ายคะ และเป็นพื้นไม้เวลาเพื่อนนักท่องเที่ยวทีนหนักกลับดึก เดินทีก็นึกว่าเขาระเบิดหิน ไม่รวมอาหารเช้า แต่มีครัวที่เราใช้ร่วมกันคะ โลเคชั่นค่อนข้างสะดวกเดิน เข้าใจกลางกรุงเพื่อนั่งรถไฟรถใต้ดิน หรือนั่งรถเมล์ไปใหนง่ายคะ ชอบแบบนี้มันค่อนข้างต่างจากเกทเฮ้าส์บ้านเราก็สนุกดี 

มาเกียวโตคราวนี้บอกเลยว่านอกจากชาเขียวที่ดื่มในเรียวกังที่พักและดื่มจากที่เสริฟในร้านอาหารแล้ว เราไม่ได้แวะร้านชาที่ใหนเลย กลับมองหาแต่ร้านกาแฟ ญี่ปุ่นเป็นประเทศต้นๆในโลกขึ้นชื่อเรื่องกาแฟ มีร้านกาแฟดังๆที่แนะนำจากเว็ปไซด์และบล็อกแต่ว่าเราไม่ไปตามลายแทงใหนๆ เราใช้วิธีแบบเดินดะไปใหนดี ฉะนั้นร้านที่เราแวะเข้าไปและแนะนำมานี่ ขอรับประกันคอกาแฟไม่ผิดหวังคะ เราชิมกาแฟแตกต่างเมนูทุกร้านเลย การตกแต่งก็เก๋ไก๋ไม่เบา ร้านแรก Inoda Coffee   เป็นร้านแรกๆของเกียวโตเปิดยาวนานกว่าเจ็ดสิบปีแล้ว ถือว่าเชียวชาญระดับแนวหน้าด้านกาแฟ บริษัทยังนำเข้าและขายส่งกาแฟเป็นรายใหญ่ของเกียวโตคะ เรามาร้านแม่คะ(มีหลายสาขา)เพราะอยากเห็นความเดิมตั้งแต่เปิด มีส่วนที่ต่อเติมดูทันสมัยขึ้นมา เราเดินเข้าไปตอนฝนตก ส่วนแรกเป็นเบเกอรี่หอมกรุ่น กาแฟคั่ว บดและบรรจุ จำหน่าย และผลิตภัณฑ์เกี่ยวข้องมากมาย ตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาในเราสัมผัสได้ถึงบริการมาตรฐานร้านดีๆแถวยุโรปคะ พื้นที่ที่เคยเป็นร้านแรกเล็กๆ(ปลอดบุหรี่ )ตกแต่งยุค 60 หรูหราและเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆเป็นของยุคเก่า มีเสน่ห์มาก

ส่วนห้องโถงใหญ่ของร้านสำหรับผู้สูบบุหรี ค่อนข้างฉุยทีเดียว มีสวนเล็กกั้นระหว่างร้านทั้งสามส่วน เช้านี้เราสั่งกาแฟดำเพื่อทดสอบกาแฟ  พร้อมกับขนมชั้นเล็กๆ ไม่สงสัยในความรุ่งเรื่องของธุรกิจที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นร้านนี้เลยคะ

ถัดมาอีกร้าน HIRO ตกแต่งแบบยุโรปอีกแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นสไตล์ลูกทุ่งเนเธอแลนด์นะ ร้านนี้เจ้าของคงชอบมอร์เตอร์ไซด์เป็นพิเศษ เพราะตกแต่งด้วยฮอนด้ารุ่นเก๋ากึ๊กและคาวาซากิใหม่เอี่ยม มีนิตยสารเกียวกับรถให้อ่านด้วย เราชิมกาแฟแบบดริปรสชาติเบาๆ ติดใจจิบเพลินขณะฝนลงเม็ด

ถัดมาเป็นร้านที่โมเดิร์นสุดๆ %Arabica ทั้งตกแต่งร้าน บาริสต้าและนักดื่ม กาแฟจากเครื่องทันสมัยเลิศรส แวะนะคะทางขึ้นวัดน้ำใส คิโยมิสุ-เดระ

และท้ายสุดที่อยากแนะนำเป็นร้านที่ขึ้นชื่อมากในเกียวโตและขึ้นชื่อเรื่องขนมฝรั่งเศสและบริการระดับห้าดาวอย่างที่เราโปรดปราน Fortune Garden Kyoto รู้สึกเขินเล็กน้อยว่าเป็นนักท่องเที่ยวแต่งตัวไม่ค่อยเหมาะสมกับสถานที่  พี่มะลิเคยมาเธอบอกว่าไม่เป็นไร ค่อยใจชึ้นขึ้นมาคะ

 

เป็นตลาดเก่าแก่ใจกลางเมืองเกียวโตอยู่คู่บ้านคู่เมืองของเกียวโตกว่า 400 ปี ปัจจุบันชาวเกียวโตยังมาซื้อขายกันอยู่รึเปล่า รึกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวไปแล้วก็ไม่แน่ใจคะ คือเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวมาก ใครๆก็มารวมถึงเราด้วยแหละเพราะชอบเดินตลาดมากไม่ว่าจะไปเมืองใหนๆ นิชิกิเป็นสดในร่มชอบหลังคาตลาดที่มุงกระจกสีสันชดชื่นเอามากๆ  ทางเดินกว่าครึ่งกิโลนี่สะอาด เดินสบาย ขายอาหารทั้งของแห้งของสด และวัสดุอุปกรณ์ในครัวเรือนบ้าง ข้าวของที่ขายในนี้เป็นเอกลักษณ์บ่งบอกว่า ที่นี่เกียวโต เราไม่รู้หรอกมีอะไรบ้างเพราะญี่ปุ่นเก่งและยกย่อง เชิดหน้าชูตาผลิตภัณฑ์ ผลิตผลที่เป็นท้องถิ่นของตัวเองมากๆ ไม่ว่าจะไปเมืองใหน ต้องมีพระเอกนางเอกประจำถิ่นเสมอ เราแวะร้านขนมร้านหนึ่งผู้ชายนั่งทำกันสดๆเห็นๆและขายตรงนั้นเลย หน้าตาคล้ายขนมเบื้องกรอบที่บ้านเราคะ หอมงา หอมถั่ว  เราซื้อมาสามแพ็ค1000 เยน แบ่งให้พี่มะลิเธอบอกไม่ชอบกิน เราบอกว่างั้นเอาไปฝากที่บ้านล่ะกัน ร้านถัดไปเป็นขนมที่มีหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาใจดี(หนุ่มเกียวโตหน้าใสเป็นพ่อค้าขนมไม่แปลกใช่ใหม) พี่มะลิบอกว่าร้านนี้ทำและขายขนมตามฤดูกาล เรามาต้นหน้าร้อน จึงได้ขนมก้อนไสๆเหมือนวุ้นมีไส้ถั่วแดง และอีกชิ้นโรยผงชาเขียว ร้านคนเยอะเลยอดคุยกับคนขายว่าคืออะไร อีกอย่างที่ประทับใจเราคือหีบห่อนี่แหละสวยมาก บ้านเราใช้ใบตองกล้วย แต่ที่นี่ใช้ใบไผ่ ซื้อไม่กี่ชิ้นก็ขายและพร้อมกินกันตรงนั้นได้เลย ของกินซ้ายขวาทั้งคาว หวานและเครื่องดื่ม กว่าจะออกจากตลาดได้ก็อิ่มแปร้เชียวละ เห็นมีรากวาซาบิสดขายด้วย หัวผักกาดดองเป็นถังตั้งกันเห็นจะๆหน้าร้าน กระป๋องสารพัดชาและอื่นๆมากมาย สวรรค์ของคนรักอาหารจริงๆคะ ถัดมานิดหน่อยแปลกใจมีร้านหนังสือเก่าแก่อยู่ที่นี่ เราแวะเข้าไปไม่เห็นหนังสือตัวอักษรภาษาอังกฤษสักเล่มเลยอด มาคราวเกียวโตหน้าก็หวังเราจะเห็นร้านยังเปิดดำเนินกิจการนะ ตลาดเปิดประมาณ 9 โมงเช้า ถึง6 โมงเย็นนะคะ ปิดวันพุธกะวันอาทิตย์

ชาวญี่ปุ่นขึ้นชื่อว่าเป็นนักคิด นักทำ นักสร้างสรรค์หัวกะทิเชื้อชาติหนึ่งของโลก ไม่ว่าจะเทคโนโลยีหรืองานทำเองจากมือ หากได้มีโอกาศมาดูงาน นิทัศกาลหรือตลาดนัดที่ญี่ปุ่นถือว่าเป็นรางวัลของชีวิตคะ ความสนใจด้านเทคโนโลยีของเรามีน้อย ตลาดนัดหัตกรรมจึงเป็นที่โปรดปรานและเลือกที่จะแวะเที่ยวคะ คนญี่ปุ่นขึ้นชื่ออย่างหนึ่งเรื่องทำของต้นฉบับ การก็อบปี้เป็นเรื่องน่าดูถูกเอามากๆในสังคมญี่ปุ่น พวกเขาไม่ส่งเสริมและไม่บริโภคสินค้าเหล่านั้นคะ เราจึงเชื่อและวางใจในงานทุกชิ้นคะ

ตลาดนัดหน้าศาลเจ้าวาเคอิคาสุชิ มีขึ้นทุกวันสายๆของวันอาทิตย์เรามาช่วงปลายมิถุนายน ไม่แน่ใจว่ามีตลอดปีรึเปล่า ก่อนมาในฤดูอื่นๆเช็ดดูก่อนนะคะ นั่งรถเมล์จากในเมืองมาลงที่ป้ายศาลเจ้าคะ ตลาดนัดอยู่ด้านหน้าศาลเจ้าด้านขวามือสองฝั่งริมแม่น้้าใสสะอาด พร้อมหญ้าเขียวขจี และลานปูเสื่อสำหรับนั่งปิกนิคเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของครอบครัวด้วยทุกเพศทุกวัยคะ 

สินค้าที่นำมาออกร้านเป็นของกิน ของใช้ทำมือที่ทำเองขายเองของเจ้าของแผงมีกว่าสามร้อยแผง สินค้าต่างกันมากมาย ราคาไม่แน่ใจว่า ถูกแพงหรือเหมาะสมแค่ใหน เพราะนอกจากของกิน ชาและกาแฟแล้วเราไม่ซื้ออย่างอื่นเลย  มีของเตะตาหลายอย่างเช่นร้านพู่กันทำมือ ร้านทำเขียงไม้ คุณป้าถักใหมพรมสำหรับน้องเหมียว ร้านกาแฟดริป ฯลฯ          เพลิดเพลินมากๆ คะ 

อีกสิ่งหนึ่งที่เกียวโตคล้ายคลึงกับเชียงใหม่บ้านของเราคือ วัดและศาลเจ้ามากมายพอๆกัน แต่เกียวโตมีโบราณสถานที่ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกจากองค์กรยูเนสโกเยอะมาก มากจนการมาเที่ยวเราต้องเลือกว่าจะเดินตามลายแทงนั้นๆหรือ เลือกเดินชมเฉพาะที่สนใจเอาจริงๆ อย่างเช่น ศาลเจ้าคะโมะแห่งนี้ ตั้งอยู่นอกตัวเมืองเกียวโตมาทางตะวันออกเฉียงเหนือ ตามการไหลของแม่น้ำคะโมะที่ไหลจากเหนือไปทางตะวันออกของเมือง  ศาลเจ้าคะโมะเป็นศาลเจ้าคู่แฝด  เรามาศาลผู้พี่คะโม วาเคอิคาสุชิ  (ห่างไปอีกตามลำน้ำราว 3.5 กิโลเป็นศาลเจ้าเบื้องล่างผู้น้อง)  เรานั่งรถเมล์จากตัวเมืองอย่างเพลินมาลงที่ป้ายจอดหน้าศาลเจ้าเลย ทางเข้าก็เช่นเคยคือแปลนทางเดินเป็นหินกรวด ให้เดินกว้างกว่าเดิมเพราะต้องเป็นทางออกหลัก เห็นมีธงปักเป็นทิวแถว ทราบภายหลังว่าเมือกลางเดือนพฤษภาคมมีเทศกาลสำคัญประจำปีด้วย

ศาลเจ้า วาเคอิคาสุชิ มีสัญลักษณ์โดดเด่นคือประตูสีส้มแปร่น สูงสง่าเห็นได้จากไกลๆ อ้อชาวญี่ปุ่นก็มีความเชื่อเรื่องเทพเจ้าและการทำนายทายทักพอๆกับคนไทยเช่นกัน เห็นจากก่อนเข้าประตูด้านซ้ายมือเป็นคอกไม้ม้าหมอดู เห็นมีคนใช้บริการเยอะทีเดียว 

ศาลเจ้าแห่งนี้เข้าฟรีนะคะ  เป็นศาลเจ้าเก่าแก่สร้างขึ้นเพื่อบูชาเทพเจ้า ดังนั้นภายในศาลจึงมีศาลเล็กศาลน้อยเยอะเต็มไปหมด และสิ่งหนึ่งที่นำมาสักการะศาลเจ้าคือสาเกจากที่เห็นถังเปล่าตั้งเรียงเป็นกำแพง เมื่อข้ามประตูเข้ามาเห็นศาลาทรงเตี้ยและมีลานกรวดและกองทรายสองกองตรงหน้า เล่ากันว่าสมัยก่อนพระจันทร์จะสะท้อนลานกรวดเข้าสู่ศาลาในยามกลางคืน   วันนี้มีประกอบพิธีแต่งงานด้วย เราจึงได้เห็นพิธีการ อันงดงามหลายอย่างตามมา ส่วนขวามือมีวงหรีดขนาดใหญ่ให้เราก้าวข้ามเชื่อว่าปัดเป่าละให้โชคลาภบางอย่า มีวิธีการบอกไว้ไม่ใช่ข้ามกันมั่วๆนะคะ พอเราเริ่มข้ามคนอื่นก็ทำตามเป็นพรวนเลยคะ ถัดมาด้านหลังมีบ่อน้ำตกจะเห็นบ่อน้ำแบบนี้แทบทุกวัดและศาลเจ้า ก็มีวิธีการชะล้างที่ถูกต้องเช่นกันดีมากมีพี่มะลิแนะนำพิธีวิธีการเยอะจัด มีศาลเจ้าอีกมากมายแต่เราก็ละไว้ เอาแคพอเหมาะพอดีละกัน มาถึงตรงเสี่ยงทายคราวนี้เราไม่เสี่ยงทายอะไร ที่นี่น่ารักด้วยไอเดียที่หากใบไม่ถูกใจไม่นำกลับไปด้วย เป็นเกาะยิ้มโครงไม้ไผ่ให้คนผูกคำทำนายน่ารักและสร้างสรรค์เอามากๆคะ หลังจากไหว้เจ้าและแอบดูพิธีแต่งงานนานเป็นชั่วโมง ได้เวลาออกมาเดินตลาด ศิลปะหัตกรรม ที่มีขึ้นทุกวันอาทิตย์ด้านหน้าประตูทางเข้าศาลเจ้าคะ 

ศาลเจ้าแห่งที่สองที่ขึ้นทะเบียนและคุ้มครองจากองค์กรยูเนสโก ของเมืองเกียวโตอีกแห่งเป็นที่นิยมและต้องแวะมาให้ได้นั่นคือ วัดทองหรือศาลเจ้าคินคะคุจิ  (ถ้าใครดูการ์ตูน อิกคิวซังจะคุ้นเคยกับภาพวัดนี้ดี) วัดอยู่นอกเมืองเกียวโตเราต้องนั่งรถเมล์ประมาณครึ่งชั่วโมงคะ จากสถานีใหญ่หรือที่ป้ายจอดรถเมล์คะ มาเที่ยวเกียวโตขอแนะนำซื้อตั๋ววันนะคะไปใหนมาใหนง่ายและคุ้มจริง(ศึกษาเส้นทางและข้อมูลอื่นๆจากแผนที่และคู่มือท่องเที่ยวค่ะ) พี่มะลิชาวญี่ปุ่นเพื่อนคนสนิทที่เคยทำงานเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ท่องเที่ยวที่เชียงใหม่พูดไทยชัดแจ่ว เธออาสาเป็นเพื่อนนำเที่ยวในทริปนี้ให้คะ ไปใหนมาใหนจึงค่อนข้างคล่องตัวและสบายใจหายห่วง เพราะเธอวางแผนและแนะนำสถานที่ให้เสร็จสรรพ การมาเที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรกและคนเดียวจึงสนุกสนานมากๆ (ใครต้องการเพื่อนนำเที่ยวแบบเป็นกันเองติดต่อเรามาได้เลยคะ อิอิ)

จากโกโจเราขึ้นรถสองทอดมาลงที้ป้ายศาลเจ้าคะ สาย59ที่เราขึ้นมาผู้โดยสารค่อนข้างแน่นและมีนักท่องเที่ยวฝรั่งด้วย รู้เลยลงจุดหมายเดียวกันแน่ เดินข้ามถนนมาก็เจอร้านกระดาษซับหน้ามันเจ้าดัง ถัดมาอีกร้านเป็นร้านไอครีมชาเขียวเจ้าอร่อย หมายตาเอาไว้ตอนขาออกคะ ข้ามม้าลายก็เจอยามกำลังจัดคิวซื้อบัตร(400 เยน)เข้าศาลเจ้าคะ เราชอบการจัดระเบียบของศาลเจ้าตรงที่เขาจะทำทางเดินกรวดกว้างประมาณสองเมตร มีเชือกหรือรั้วไม้ไผ่เตี้ยๆกันขอบให้คนเดินไปในทิศทางเดียวกัน ซ้ายขวาของทางเดินเป็นสวนสนและต้นเมเปิ้นสวย เขียวขจีด้วยมอสสนานาพันธุ์ ร่มรื่นแบบนี้แทบทุกศาลเจ้าที่ไปมา พระเอกของศาลเจ้าแห่งนี้คือศาลาทองอันเหลืองอร่ามกลางสระน้ำนิ่ง เงียบสงบแบบเซน ฉากหลังเป็นป่าเขาเขียวขจี พี่ยามจะพยายามจัดสรรให้คนเข้าออกและจัดมุมถ่ายรูปให้กับนักท่องเที่ยวอย่างไหลลื่น คนเยอะก็จริงแต่ไม่เบียดเสียดหรือแย่งที่กันน้อยมากคะ ดังนั้นทุกคนจะได้ภาพมุมศาสาทองนี้สำเนาเหมือนกันหมดคะเช่นกันค่ะ นกบนหลังคาเป็นนกฟินิกซ์ประจำวงตระกูลท่านไซออนจิ คิซึเนะอตีตเจ้าของบ้านก่อนจะกลายมาเป็นวัดหรือศาลเจ้าในปัจจุบันคะ ภายในศาลามีพระพุทธรูปหลายองค์หลายปรางสวยงามมาก มองด้วยตาเปล่าไม่ชัด แต่เดินออกมาสักหน่อยก็จะเห็นบอร์ดภาพและเจ้าหน้าที่อธิบายให้ทราบประวัติความเป็นมาคะ แต่จะกลับไปถ่ายรูปไม่ได้แล้ว ให้เดินหน้าอย่างเดียวต่อไปส่วนอื่นสวยสวยร่มรื่น มีศาลา น้ำตกและโยนเหรียญเสี่ยงทายสนุกๆ และจบที่การศาลเจ้าสำหรับใหว้สักการะและบูชา ขอพรตามความเชื่อส่วนบุคคลคะ

บ้านเราชอบกินก๋วยเตี่ยวเป็นอาหารกลางวัน  ชาวญี่ปุ่นก็เช่นกันคะ ร้านราเมนหากินได้ง่ายราคาประหยัด เราเจอร้านนี้ทางขึ้นไปศาลเจ้าคิโยะมิสุ-เดระ ร้านเล็กๆแคบๆเข้ามาข้างในครึ่งหนึ่งของร้านเป็นครัวที่อุปกรณืครบครันและสะอาดสะอ้าน หนุ่มหล่อชายเดี่ยวอยู่หลังเค้าเตอร์ เส้นราเมนทำเองสดๆ ว้าวแค่นี้ก็น้ำลายสอแล้ว เมนูมีรูปภาพชัดเจนและมีบรรยายภาษาอังกฤษ ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเจ้าของเขาพูดภาษาอังกฤษได้มั้ยเพราะ พี่มะลิจัดการสั่งให้เราเสร็จสรรพตามต้องการแล้ว

รสชาติสุโค่ยมากคะ เส้นเหนียวนุ่ม น้ำซุบหวานเค็มกลมกล่อม ชามก้นลึกอิ่มแปล้เลย ต้องขออภัยลืมจดชื่อร้านไว้ จากประสบการณ์ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กทำด้วยใจ อร่อยล้ำมหาศาลคะ