Month: August 2015

เมื่อมีโอกาศไปเที่ยวญี่ปุ่น อยากให้ลองเข้าไปทานอาหารในผับ คลับ บาร์หรือเบียร์ฮอลล์กันนะคะ บรรยากาศแบบนี้เป็นสากลแบบคนท้องถิ่นที่ให้ความรู้สึกเป็นกันเองมาก ดูไม่อิลักอิเหล่เหมือนไปกินร้านที่มีนักท่องเที่ยวตึมๆ การออกไปทานอาหารและดื่มสังสรรค์นอกบ้านเป็นกิจกรรมที่ชาวญี่ปุ่นนิยมกันโดยเฉพาะในหมู่พนักงานบริษัทมาสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานหลังเลิกงาน  หรือดื่มกับลูกค้าเพื่อกระชับสัมพันธไมตรี

เย็นนี้เราแวะเข้าร้านเก่าแก่และขึ้นชื่อของยูราซอเอะ(ยูราซอย)” Yanbarasen” แปลได้ว่า เรือสำเภาหรือเรือหาปลาประมาณนี้คะ  เมนูเด็ดของร้านคือซาชิมิ พอเดินเข้าร้านมามีปลาสดๆตาใสแป๋วหน้าบาร์โชว์ให้ลูกค้าเห็นว่าวันนี้มีปลาอะไร ที่ร้านมีครัวเปิดโล่งให้เห็นพ่อครัวทำอาหารกันจะๆที่เห็นนี่ มีพ่อครัวปลาสด พ่อครัวปิ้งย่างและพ่อครัวอาหารผัดแกง เรื่องปล่อยให้ลูกค้ารอนานไม่น่าจะมี ร้านนี้แบ่งที่นั่งออกเป็นสามส่วนคะ บาร์หน้าเค้าเตอร์สำหรับขาประจำ ส่วนสองโต๊ะเก้าอี้แบบตะวันตก และส่วนสามเป็นนั่งบนเสื่อ

เข้าผับแบบนี้ต้องดื่มเบียร์สดคะเป็นที่นิยมและ รองลงมาเป็นเหล้าขาวคะ ดูได้จากชั้นข้างๆที่เรานั่งมีขวดเหล้าขาประจำที่ระบุชื่อไว้เพรียบเลย กับแกล้มของคอเหล้านอกจาก ซาชิมิรวมแล้ว เห็นจะเป็นไก่และตับไก่ย่างเสียบไม้หอมฉุย มีเมนูบังคับจากทางร้านอีกหนึ่งถ้วยที่เอามาเสริฟขาประจำแบบไม่ถาม อิอิ และอาหารตามฤดูการเช่นตอนนี้หน้าร้อนเป็น มะระผัดไข่เต้าหู้

ไม่ว่าจะดื่มหนักแค่ใหนคนญี่ปุ่นต้องนั่งแท็กซี่กลับหรือมีคนขับให้ ไม่ขับเองเด็ดขาด ความรับผิดชอบต่อสังคมสูง อ้อถ้าถูกจับนี่ปรับจริงปรับแพงนะคะ

หากเช่ารถจากนาฮะสักหนึ่งวันการเดินทางลงใต้ต้องรวมที่นี่ไปด้วยนะคะ “ริวกิวกลาส” โรงงานเป่าแก้วชื่อดังของโอกินาว่า วัสดุสำคัญในอุสาหกรรมทำแก้วคือ ทรายซิลิก้าค่ะ  โอกินาว่ามีหลายแห่ง วันนี้เราแวะไปที่สุสานสันติภาพต้องผ่านโรงงานนี้เลยรวมเป็นทริปเดียวกันคะ

ตัวอาคารที่เป็นทั้งเตาเผา โรงงานและร้านจำหน่ายผลิตภัณฑ์ เด่นเป็นสง่าเห็นแยงตาแต่ไกลด้วยสถาปัตยกรรมที่น่ารักเกินจินตนาการจริงๆ  สีสันก็สดใสประดับด้วยบล็อกแก้วสารพัดสีตอนแรกนึกว่าเป็นเซรามิกซะอีก โทนสีสดใสต่างจากสินค้าญี่ปุ่นโดยทั่วๆไปที่ออกไปสีโทนธรรมชาติค่ะ

ที่นี่จะเป็นการเป่าแก้วแบบเทคนิคเป่าลงบล็อกเป็นเอกลักษณ์ของบริษัทค่ะ งานจึงดูมีเสน่ห์แบบงานหัตกรรม ส่วนสำคัญของเทคนิคในอุสาหกรรมการเป่าเครื่องแก้วคือต้องมีทีมงานร่วมประสานกันเป็นทีมสี่คน เรียกว่า Chair ที่หมายถึงขาแก้วอี้ค่ะโดยแต่ละคนมีหน้าที่ต่างๆกันสำหรับการทำหนึ่งชิ้นงาน ภายในทีมมีจังหวะจะโคนการทำงานที่น่าทึ่งมองเพลินๆยังกะเครื่องจักรเลย

ริวกิว กลาส มี workshop สั้นๆเช่นการเป่าแก้วและทำงานฝีมืออื่นๆด้วย  ร้านจำหน่ายผลิตภัณฑ์มีสองอาคารที่ติดกับเตาโรงงานจะขายสินค้าที่ออกแบบใหม่และเกรดคุณภาพ ส่วนอีกอาคารเป็นสินค้าเลหลังคุณภาพเยี่ยมและตกรุ่นคะราคาประหยัดคะ

สุสานสันติภาพ อยู่ทางตอนใต้ของเกาะโอกินาว่าห่างจากเมืองนาฮะออกไปราว 22 กิโลเมตร พอลงจากถนนซุปเปอร์ไฮเวย์แล้ว สองข้างทางของถนนเป็นพื้นที่เกษตรกรรม(ป่าอ้อย สวนแตงโม นึกว่าขับรถแถวอีสานบ้านเรา) ผ่านหมู่บ้านและเขตเมืองเล็กๆที่สองข้างทางมีเต้นท์ขายรถมือสอง ที่ปักธงดอกไม้ฟูฟ่องสีสันสดใสแสบทรวงเอามากๆจนเราแปลกใจ ต้องเอ๋ยถามว่าทำมัยต้องประดับด้วยดอกไม้พลาสติกสดใสขนาดนั้น ได้คำตอบคือกระตุ้นอารมณ์ผู้ซื้อว่างั้น

ทำเลการตั้งสุสานนี่คงได้รับอิทธิพลจากจีนนะคะ หลังพิงเขา หันหน้าออกทะเล  เป็นสถานที่ที่ทำเลสวยงามมาก

เมืองไทยคงเป็นรีสอร์ทระดับหรูคะ แต่ยังงัยแล้วสุสานสันติภาพก็ไม่ใช่สำหรับนักท่องเที่ยวจะมาถ่ายรูปเล่นนะคะ เนื่องจากเป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาตร์กระทบถึงชีวิตความรู้สึกของชาวญี่ปุ่น และโอกินาว่าเป็นอย่างมาก เอาเป็นว่าถ้าจะมาคาระวีระบุรุษหรือเรียนรู้ ที่นี่เปิดต้อนรับทุกวันคะยกเว้นส่วนที่เป็นพิพิธภัณฑ์ และในแต่ละวันก็มีรถบัสพานักเรียนนักศึกษามาทัศนาจรที่นี่ด้วยคะ วันที่เรามาคือเป็นวันครบรอบ 70 ปีรำลึกถึงวันสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองคะนายกรัฐมนตรี ท่านอาเบะซัง เดินทางมาสุสานด้วย

สามารถเช่าแท็กซี่หรือโดยสารประจำทางขึ้นที่สถานีขนส่งนาฮะ ถ้าเช่ารถที่นี่ขับรถทางเดียวกับเมืองไทยคะ

ขากลับจากโอเชียน เอ็กซ์โปฯ บนถนน Highway Route 58 เปลี่ยนทิวทัศน์จากแมกไม้ภูเขา เป็นวิวทะเลสีฟ้าครามสวยมาก ท้องฟ้าเป็นสีเงินตลอดเส้นทางหลายสิบกิโลเมตร   เราแวะร้านขายของชำของฝากรายใหญ่เป็นการพักรถ มีของจำหน่ายเหมือนสินค้าโอท็อปบ้านเรา เราสังเกตเห็นว่าที่ญี่ปุ่นเขาจะขายอะไรเขาเชิดชูและภาคภูมิใจกับสินค้าหรือผลิตภัณฑ์นั้นๆเอามากๆมีเรื่องเล่ามีประวัติความเป็นมา ไม่ได้ยลยอส่วนสรรพคุณเกินงาม เราซื้อสัปประรดสดมาสองผลเป็นของขอบคุณเจ้าภาพ ความพิเศษของสัปประรดคือไม่ต้องใช้มีดฟานปอกเปือก ให้ดึงตาแล้วมีเนื้อติดออกมากินอย่างน้อยหน่าได้เลยเก๋นะคะว่ามั้ย และอีกอย่างคือสาหร่ายสดองุ่นจิ๋ว อุมิบุโด ที่เคยเล่าไปเมื่อคราวก่อน
สถานที่ขึ้นชื่อที่เรามุ่งหน้าแวะสำหรับวันนี้คือ หน้าผามันซาโม หน้าผาริมทะเลรูปร่างหน้าตามองดูคล้ายช้างมอบ มีงวงช้างยื่นไปในทะเล ซึ่งเกิดจากน้ำทะเลกัดเซาะนั่นเองคะ มองลงไปน้ำทะเลเห็นแนวประการัง น้ำทะเลเป็นสีเขียวมรกตกระสาดเซ้นหาฝั่งเป็นระยะ ฟองกระจายสีขาวสวยมากๆ มันซาโมนี่เป็นลานกว้างใหญ่มากคะเรียบเตียนโล่งจริงๆสัมพันธ์ไปกับผืนน้ำและขอบฟ้า เป็นลานที่โรแมนติกจริงๆคะ หน้าผาอยู่ทางตะวันออกถ้าจะชมพระอาทิตย์ขึ้นคงต้องมาแต่เช้า ถ้ามาตอนกลางวันแดดคงร้อนต้องเตรียมร่มเตรียมหมวกไปด้วยนะคะ เรามาถึงออกจะเย็นแล้วคนยังเยอะอยู่และมีทีมงานมาถ่ายรูป pre-wedding ด้วยเจ้าสาวใส่ชุดแดงแปร๊ด พวกเราเลยหลบมุมกันจ้าระหวั่่น  อ้อลานจอดรถมีตลาดตอนกลางวันด้วยคะๆ

เดินตลาดโคะคุไซมาเรื่อยๆด้านหลังเป็นหมู่บ้านเก่าแก่คือ หมู่บ้านสึโบะยะที่ชำนาญการทำเครื่องปั้นดินเผาหรือ”ยะจิมุน”ที่คงเอกลักษณ์ของชาวโอกินาว่าไว้อย่างเหนียวแหน่น  อาคารพิพิธภัณฑ์สองหลัง ที่หนึ่งเป็นรูปแบบบ้านชาวโอกินาว่าสมัยเก่าสำหรับเป็นร้านขายของที่ระลึก และหลังสองเป็นอาคารสมัยใหม่ออกแบบได้กลมกลืนกับสถานที่มากๆทำเป็นห้องแสดงนิทัศกาลเกี่ยวกับความเป็นมาของที่นี่ เทคโนโลยี่ที่ใช้ทันสมัยเหมาะกับอาคารใหม่ที่บรรจุประวัติศาสตร์ไว้อย่างครบครันค่ะ ค่าธรรมเนียมเข้าชม    คนละ 350 เยน พร้อมหูฟังและมีปฎิทินให้หยิบฟรีด้วยคะ เราอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกและไม่มีความจำเป็นได้ใช้เลยไม่หยิบมา ด้านในอนุญาติให้ถ่ายรูปได้แต่ห้ามถ่ายคำบรรยยาเกียวกับของที่ตั้งแสดงไว้ เออแปลกดี อยากถามเหตุผลนะ เราใช้เวลาภายในห้องศิลป์เกือบสองชั่วโมงที่ได้ความรู้มากมายแล้วเดินออกมาตามถนนประวัติศาสตร์ที่ยาวประมาณสี่ร้อยเมตร หมู่บ้านสึโบะยะได้รวบรวมหมู่ช่างหลายแขนงไว้ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นช่างทำหิน ช่างทำกำแพง ช่างทำหลังคาบ้าน ช่างปั้นตัวซีซาสัตว์ประจำเมืองโอกินาว่า ชุมชนที่ลูกหลานแต่ละตระกูลสืบทอดงานช่างมาถึงปัจุบัน สองข้างทางของถนนจึงเป็นร้านค้า หน้าร้านและโรงงาน เตาเผารวมถึงสตูดิโอสอนผู้สนใจด้วยคะ

โคะคุไซเป็นตลาดใหญ่และถนนช้อปปิ้งชื่อดังกลางเมืองนาฮะ ที่เพิ่มสีสันให้ชีวิตทั้งคนพื้นเมืองและนักท่องเที่ยวทั้งกลางวันกลางคืน ขนส่งสาธารณะไปมาสะดวก ถนนโคะคุไซมีทางเท้ากว้างขวางให้เดินเพลินเชียวคะ วันนี้มีแดดโชคดีเราเอาร่มเล็กๆและแว่นกันแดดมาด้วยร้อนจัด เราเลยเดินภายในตลาดแทนคะ คลับคล้ายตลาดวโรรสเชียงใหม่อีกละคือขายทุกอย่าง ของสด ของแห้ง ของใช้ในบ้าน เสื้อผ้า เครื่องไฟฟ้าฯลฯมีร้านค้าปลอดภาษีสำหรับไทยด้วยคะ เราไม่ได้แวะเพราะไม่ได้ซื้ออะไรนอกจากต่างหูมุกหนึ่งคู่ ร้านขายของเก่าสวยๆทั้งนั้น ดูเฉยๆคะ

ของแปลกหูแปลกตาที่เราเห็นคือของแห้งๆแข็งๆดำๆบ้างก็ขดๆบ้างเป็นแท่งๆ มันคืองูทะเลคะสำหรับเพิ่มสมรรถภาพชาย
ในตลาดแบ่งตลาดเป็นส่วนๆโดยใช้หน้ากากละครเป็นตัวแบ่งโซน ไอเดียดีคะถ้าหลงก็แค่เงยหน้าดูรูปเป็นพอ

มีโซนทะเลสดๆที่ซื้อแล้วนำไปประกอบอาหารและกินกันบนชั้นสองคะ และชั้นนี้มีของHandmade ขายเยอะแยะไม่ได้ซื้ออะไรเช่นเคยคะ

ไม่ว่าจะเมืองเล็กเมืองใหญ่ สิ่งที่ต้องบรรจุในผังเมืองคือสวนสาธารณะและสนามเด้กเล่นค่ะ เขาออกแบบให้เหมาะสมกับวัตถุประสงค์และคำนึงถีงผู้ใช้ทุกเพศทุกวัยอย่างเหมาะสมคะ อย่างสวนนี้มีเขาเล็กๆให้เด็กได้ปีนป่าย มีเครื่องเล่นต่างๆคงmนแข็งแรง มีป้ายมารยาทการใช้ร่วมกัน สวนนวดเท้าเก๋ๆ น่าจะสำหรับคุณแม่นะคะเครื่องนี้และอาคารห้องน้ำที่ไม่เห็นป้ายจะไม่รู้ว่าเป็นห้องน้ำเลยคะ

จั๋วหัวแบบนี้ ทำเอางงใช่ใหมค่ะ เราไปเที่ยวที่ศาลากลางในวันฝนตกเนียะนะ คืองี้คะนิสัยของคนญี่ปุ่นที่เราประทับใจอย่างหนึ่งคือ เขารักษาคำพูดและเทคแคร์ดูแลเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่นเสมอ แม้วันฝนตกเราไม่อยากออกไปใหนแต่ Host ของเรายังอยากจะพาไปโน้นมานี่เพราะแม้มาเที่ยวหน้าฝนก็ไม่ควรจะยอมรับสภาพหรือยอมแพ้อุปสรรค์ อุตส่าห์ตีตั๋วไปถึงญี่ปุ่นทั้งที ไปพิพิธภัณฑ์ ห้องสมุดก็ยังดีแฮ่ๆทั้งสองแห่งเขาปิดวันจันทร์ งั้นไปศาลากลางละกัน ไปดูว่าออฟฟิคเขาทำงานกันอย่างไร คร่าวๆที่มองไปก็ธรรมดานั่นแหละคะ แต่ทีแปลกใจคือเค้าเตอร์ต้อนรับดูอลังการมากยังกะโรงแรม พนักงานก็สวยงาม สุภาพมากๆเลยคะ

เราแจ้งว่าขอดูรอบๆไม่ต้องกังวลอะไรเรา เราเดินดูนั่นนี่ และขออนุยาติ Host ถ่ายรูปด้วย ถัดมาดูและหยิบแผ่นพับต่างๆที่แรกมองดูเป็นแผ่นพับการ์ตูนนึกว่าสำหรับเด็ก เพ่งดูใกล้ๆสำหรับผู้ใหญ่คะ ส่วนบอร์ดปิดประกาศรูปภาพกิจกรรมของเทศบาล มีภาพกิจกรรมน่ารักๆอีกเช่นกันคือ สอนผู้ชายทำอาหาร สอนเด็กทำอาหารและปลูกผักเอง น่ารักจริงๆแต่เราสงสัยว่าสังคมญี่ปุ่นเคร่งครัดและขรึมมากแต่ทำมัยเวลาทำสืออะไรออกมาออกจะแนวขี้เล่นการ์ตูนๆ