ถ้าไม่รวมเอาพายุใต้ฝุ่น โอกินาว่าเป็นเมืองที่คลับคล้ายประเทศไทยมาก อากาศร้อนเหมือนกัน พันธ์ไม้ที่ปลูกๆได้คล้ายกับเมืองไทย มะละกอ ต้นไผ่ ต้นนุ่น ต้นหางนกยูงเทศ ผักและดอกไม้ต่างๆดอกชบาที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองเราก็เห็นเกลื่อนที่เมืองไทย ที่ต่างจากเมืองไทยหน่อยก็ตรงรูปทรางของต้นไม้ที่ต้องตัดแต่งกิ่งให้เรีบยร้อย บางต้นดูเหมือนผักบล็อกโคลี่ค่ะ เหตุผลที่ต้องตัดต้องเล็มดูเป็นศิลปะแห่งบอนไซก็ไม่มีอะไรนอกจาก พายุใต้ฝุ่นค่ะ
ในสมัยทีโชกน-โตกุงาว่า เรืองอำนาจใช้นโยบายปิดประเทศเป็นเวลากว่า 80 ปีไม่อนุญาติให้คนในออกและคนนอกเข้า ยกเว้นชาวดัตส์แล้วก็เห็นจะมีเฉพาะชาวเกาะโอกินาว่านี่เหละสามรถเล็ดลอดกฎนี้ จริงๆชาวโอกินาว่าก็มีศิลปะวัฒนธรรมเป็นของตนเองต่างจากญี่ปุ่นส่วนอื่นไอยู่แล้ว ทำให้คนโอกินาว่าดูอินเตอร์กว่าชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่ ชาวญี่ปุ่นรุ่นเก่าๆบางท่านยังไม่นับญาติว่าชาวโอกินาว่าเป็นคนญี่ปุ่นก็มี ด้วยลักษณะรูปพรรณสีผิวที่คล้ำ ร่างเล็กบึกๆ อุปนิสัยใจคอคนที่นี่ต่างจากชนญี่ปุ่นทั่วไป แถมสภาพภูมิแปรเปลี่ยนฤดูเร็วกว่าที่อื่นด้วย ตอนที่เรามาคือ กลางมิถุนา ต้นกรกฎาคมอากาศเดียวกะเมืองไทยเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าคนโอกินว่าจึงค่อนข้างเป็นมิตรและต้อนรับคนนอกได้ดีว่าคนเกียวโตนะ เพื่อนชาวญี่ปุ่นของเราบอกว่าคนญี่ปุ่นเวลามาโอกินาว่าถึงกับอุทานว่าเหมือนออกไปต่างประเทศซะด้วยซ้ำ
เกาะโอกินนาว่าใกล้กับใต้หวัน จีนและเกาหลี จึงรับเอาวัฒนธรรมทั้งอาหารการกินและสถาปัตยกรรมที่ไหลมาและยังคงเป็นร่องรอยได้ชัดเจนอย่างยากที่จะแยกออกจากการมองแบบผิวเผิน เช่นเจ้าสัตว์ในตำนานอย่าง ตัวซีซ่า สัตว์สัญลักษณ์ของโอกินาว่า หน้าตาออกสิงโตจีนผสมลูกครึ่งหมาด้วย มักจะอยู่เป็นคู่ว่ากันว่าตัวที่อ้าปากเป็นสัญลักษณ์ปกป้องคุ้มครองไล่สิ่งชัวร้าไม่ให้กล้ำกลายเข้าเคหะสถาน ส่วนอีกตัวคือปิดปากเก็บงำความดีไว้ เราจึงเห็นเจ้าสองตังนี้หน้าประตูบ้านหรือไม่ก็บนหลังคาบ้านเรือนและอาคารแทบทุกหลังค่ะ
