pai-nai.de

ไปใหนดีคะ หนังสือนำเที่ยวหลายเล่มมักจะแนะนำให้เราตื่นเช้าๆเพื่อส่องวิถีชีวิตของคนท้องถิ่น ก็เป็นความคิดและข้อเสนอที่น่าสนใจ  หลายเช้าที่เกียวโตเราตื่นสายนะ นอกจากเวลาที่เร็วกว่าเมืองไทยสองชั่วโมงแล้ว เราก็มักจะอ้อยอิ่งบนฟูกนุ่นๆแอร์เย็นๆ ตื่นมาจิบชาเขียวหอมกรุ่น ห้องที่เราพักเรียบง่ายมาก ไร้เฟอร์นิเจอร์ ความเรียบของห้องและโทนสีธรรมชาติบวกกับบรรยากาศความสงบเงียบและแดดเช้าแบบนี้ รู้สึกแปลกๆถึงแรงซึมซาบพลังบวกของชีวิต

เราตื่นเช้ากว่าปรกติก เดินออกมาไม่ไกลจากเรือนพักมีร้านกาแฟที่เปิด 7 โมงเช้าในวันอาทิตย์ด้วย ป้ายหน้าร้านเป็นภาษาญี่ปุ่นและอังกฤษ  “Conleche Cafe”พร้อมรูปถ้วยกาแฟ อือไม่น่าจะเข้าผิดนะปรับสายตาสักแป๊ปก็รู้สึกคุ้นๆว่าเหมือนผับในยุโรปผสมกลิ่นอายญี่ปุ่น ทราบภายหลังชื่อร้านเป็นภาษาเสปน สองโต๊ะริมหน้าต่างว่างเราเลือกเป็นที่นั่ง ทุกคนในร้านหันพรั่บมาทางเรา เลยแก้เขินด้วยทักทายเป็น Ohayo!  รู้สึกแปลกๆสักพักบริการบอกว่าเช้านี้จะมีงานแสดง โต๊ะนี้เว้นไว้เฉพาะการ เราเลยไปขอร่วมโต๊ะกับหนุ่มญี่ปุ่นพร้อมสั่งกาแฟและอาหารเช้า บริกรบอกว่า วันนี้บริการเฉพาะกาแฟและขนมปังครัวซองเท่านั้น จริงๆมารู้ทีหลังว่าโชว์นี้มีค่าเข้าชมด้วย บริกรคงเกรงใจไม่กล้าบอกเราและคงรู้ได้ว่าเราฟังไม่รู้เรื่องเลยปล่อยให้นั่งไป เรื่องที่แสดงเราคุ้นว่าเป็นบทละครของเช็คสเปีย    ” As You Like It ” จุ๊ๆๆ…..อย่าเอะไปเดียวเขาหาว่าเราขี้โกง และเราก็ถึงบางอ้อที่ทุกคนหันพรั่บมาทางเราเพราะเช่นเดียวกันเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา นั่งแมะพร้อมคุยโทรศัพท์เสียงดัง แหมเปิดการแสดงเรียกความสนใจได้แจ่มมากเลย

จะไปกินที่ร้านใหนดีคะ จริงๆจั๋วหัวกินข้าวคนเดียวแบบนี้ออกจะสับสนในใจนะคะ สมัยนี้การเที่ยวคนเดียวไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร การปล่อยตัวเองลำพังทำให้เราได้เรียนรู้หลายอย่างคะ เช่นทำบางอย่างช้าลงและการปล่อยตัวเองให้หลงทางเพื่อค้นเจอสิ่งเร้าใจใหม่ๆ เช่นเดียวกับเย็นนี้        แม้เกียวโตไม่ได้มีตึกราบ้านช่องสวยงามจนไม่อาจละสายตามองพื้นได้อย่างเมืองเก่าที่ยุโรป แต่เกียวโตก็มีเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้เราละสายตาไปอื่นไม่ได้ นั่นคือความคงเส้นคงวาที่ต้องจ้องหาป้ายภาษาอังกฤษหรือไม่ก็รูปภาพค่ะ อ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกก็ลำบากนิดหน่อย
กรุณาอย่ารำคาญถ้าดิฉันไม่สามารถบอกชื่อร้าน หรือชื่อถนนได้เอาเป็นว่าเล่าๆเรื่องความประทับใจดีกว่า ร้านนี้มีรูปขึ้นหน้าร้านเป็นอาหารเซ็ทต่างกันในแต่ละวันเปิดเฉพาะมื้อกลางวันและตอนเย็นคะ ภายในร้านมีคุณป้าที่ใจดียิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับออกตรงข้ามจากคุณสามีที่ทำเอาเราออกจะหัวหด

อาหารพื้นๆยอดนิยมเย็นวันนี้คือแกงกะหรีเนื้อราดข้าวคะ และมีออร์เดิฟเย็นๆกระจุ่มกระจิ่มน่ารัก เพิ่งเคยเห็นเขาเสริฟมาบนฟรอยด์ก็คราวนี้ แปลกมั๊ยอยากสั่งเบียร์มาดื่มล้างคอแต่เซนเซหน้าดุจัง

อึม…แกงกะหรี่ราดข้าวไม่ใช่เมนูโปรดของเราอ่ะคะ อาหารที่ 7-11 อร่อยกว่าขอบอก มื้อนี้550เยน

เคยมีเพื่อนต่างชาติถามเราว่าคนไทยกินอะไรเป็นอาหารเช้า คำถามนี้ตอบกันยาวเลย คนไทยเรื่องกินเรื่องใหญ่ ตอนพักที่โอกินาว่า เรามักจะต้มกาแฟพร้อมๆกับเปิดทีวีไว้เป็นเพื่อน จิบกาแฟพร้อมเปิดดูรูปภาพในหนังสือพิมพ์ประจำวันที่วางไว้บนโต๊ะ ในเช้าของวันที่แดดส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา อาหารเช้ามื้อนั้นสุดยอดแล้ว เช้าแรกที่เกียวโตเสียงไสๆของเด็กชายปลุกให้เราตื่น โชงกลงไปดูเห็นหลังเด็กชายในยูนิฟอร์มเด็กประถมไวๆ คำกล่าวนั้นเราอุปมาได้ว่า “ไปเรียนแล้วนะครับ” ความเงียบของคนในชุมชนที่รักษามารยาทต่อกัน(หนึ่งในกฏข้อห้ามที่เราต้องลงชื่อทำตามในฟอร์มตอนเช็คอิน) ทำให้ได้ยินทุกเช้าไม่ได้รบกวนอะไรเพราะเสียงนั้นเพราะกังวาลมากๆสำหรับเรา หลังชงชาเขียวดื่มที่ห้อง เกรียกกลิ้งบนที่นอน บันทึกประจำวันเสร็จแล้ว เช้านี้ลืมสนิทไปเลยเลยกับเรื่องที่กังวลเมื่อคืนว่าที่นอนจะแข็งใหม จะปวดหลังใหม

แปรงฟัน ล้างหน้าที่อ่างรวมในโถงทางเดิน ห้องถัดไปเป็นสุขาที่สะอาดเรียบร้อย ฝารองนั่งชักโครกอุ่นๆ รองเท้าแตะอุ่นเท้า ห้องขนาด1×1 เมตรมีทุกสิ่งทุกอย่างที่จำเป็น ขนาดแคบพอดีสำหรับหนึ่งคนไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่ ถัดไปอีกสิบกว่าเซนติเมตรคือห้องอาน้ำประตูบานเลื่อนที่ออกแบบเหมาะสมและพอดีเช่นกัน

ห่างจากที่พักเดินมาเจอร้านข้าวปั้นเล็กๆและคาดว่าจะมีเมนูข้าวปั้นข้าวห่อ อย่างเดียว เราสันนิฐานว่าชาวญี่ปุ่นมักจะเอาดีเอาเด่นด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น แต่ทำได้สารพัดอย่่างงเป็นงานอดิเรก ร้านนี้ก็เช่นกันสามีเป็นพ่อครัวทำข้าวปั้น ภรรยาเป็นผู้จัดการร้าน ไม่มีลูกมือช่างเป็นกิจการในครัวเรือนที่น่ารักจริงๆ เราเป็นลูกค้าคนแรกในเช้านี้  ภายในร้านมีโต๊ะเล็กๆ สองโต๊ะ จุได้ประมาณสิบคนมั้ง และอีกห้องใหญ่พอๆกันคือห้องครัวที่สามารถมองเห็นพ่อครัวทำอาหารชัดเจนจากถนนและในร้านเอง หน้าร้านมีตู้เล็กๆโชว์กล่องข้าวปั้น หลากเมนูทั้งแบบกลับบ้านและแกะบริการในร้านคะ เราเลือกชูชิรวม ราคา 450 เยน มาพร้อมน้ำชาเย็นชื่นใจที่อร่อยมากๆคะ

จะพักที่ใหนดีคะ เมื่อเสาะหาที่พักทางอินเตอร์เน็ตหรือหนังสือนำเที่ยว ที่เกียวโตจะมีรายชื่อที่พักเยอะมากจนตาลาย เราเลือกจากหัวข้อ เรียวกังคะ ความเป็นอยู่ใกล้เคียงบ้านที่คนญี่ปุ่นอยู่มากที่สุด ในวงจำกัดงบประมาณ Ikoi-no-ei ห่างจากสถานีรถไฟเพียงสิบนาทีเดินเท้า พอลงจากรถแอร์พอร์บัส เราเดินลอดอุโมงค์มาฝั่งสถานีแล้วเดินทะลุมาด้านหน้าสถานี เดินถนนเลนครึ่ง ราดยางยางดี เงียบสงบมากทำให้เสียงลากกระเป๋าของเราดังกังวาลมาก จนเกิดอาการเกรงใจ เลยต้องลำบากจนต้องหิ้วให้ปวดแขนกันเลยเชียว

บ้านเกียวโตหน้าบ้านแคบเช่นเดียวกับแถวฮานอย ทุกหลังแบ่งให้มีหน้าบ้านติดถนน(มีประวัติความเป็นมายาวคะขอละไว้) ถนน อ้อเรียก”ซอย”ละกัน เสาไฟฟ้า สายไฟยังระโยงระยางเช่นเมืองไทย พื้นราดยางสวยงามมีกระถางต้นไม้ประดับประดากระจุ่มกระจิ่ม ทีพักเราอยู่ร่วมกับคนท้องถิ่น

พนักงานที่เกสเฮ้าที่พักหน้าตาไทยมาก แต่งชุดกิโมโนสีชมพู น่ารักพูดภาษาอังกฤษคล่องมาก เธออธิบายกฏเกณฑ์ต่างๆให้เราทราบพร้อมเซนต์ชื่อ จ่ายเงินและรับกุญแจ เธอแปลกใจว่าเราเป็นคนไทย มาเที่ยวคนเดียว เราจะพักที่นี่ สีคืนห้าวันคะ

ภายในห้องเรียบง่ายมากปูเสื่อตานามินุ่มๆ มีทีนอนกองไว้เรียบร้อย มีชุดคลุมลำลอง และผ้าเช็ดตัวมีกาน้ำร้อนและชาเขียว ห้องน้ำใช้ร่วมกับแขกที่เข้าพัก ด้านล่างเป็นห้องครัวเล็กๆ มีทุกอย่างครบครันคะที่เหมาะสมกับความจำเป็นและประโยชน์ใช้สอย มีร่มให้ยืมด้วยกันฝนกันแดด ราคา 5500 เยนต่อคืนคะ

จะไปใหนดี ก่อนอื่นต้องมาทำความรู้จักกับระบบขนส่งของเมืองเกียวโตกันคะ แม้ได้ขึ้นทะเบียนมรกโลกแต่โตเกียวก็มีเทคโนโลยีเรื่องการคมนาคมที่อัศจรรย์มากๆ แม้ไม่มีสนามบินการเดินทางมาเกียวโตก็สะดวกมากด้วยรถไฟ หรือ JR ที่เราจะใช้สถานีเป็นนจุดศูนย์กลางและเป็นแลนด์มาร์กของเราคะ และรถไฟใต้ดิน รถบัสที่วิ่งระหว่างตำบลรอบนอก ภายในตัวเมืองก็สะดวกด้วยรถบัสที่วิ่งเป็นสายๆ

การซื้อตั๋ววันหรือ Day Ticket คุ้มสุดๆคะ ขึ้นรถบัสตัดปัญหาว่าจะหลงไปเลยคะ ทุกป้ายรถเมล์เป็นระบบคอมพิวเตอร์ ตรงต่อเวลาและมีภาษาอังกฤษชัดเจน หมายเลขรถแต่ละสายชัดเจน จะลงก็มีประกาศที่จอและเสียงสองภาษา ขึึ้นแล้วจ่ายทีหลังที่กล่องข้างคนขับพร้อมมีเครื่องแลกทอนเหรียญด้วยคะ จะซื้อก่อนล่วงหน้ามีแบบเชื่อมกับรถไฟใต้ดินอีกต่างหาก บรรยายสรรพคุณไม่หมดจริงๆคะ ตั๋วระบบขนส่งที่ว่ามาซื้อได้เองจากตู้อัตโนมัติ กับพนักงานหรือซื้อจากร้านค้าภายในสถานีคะ ถ้าต้องการอิสระด้วยฝีเท้าเราเองก็เช่าจักยานปั่นเลยคะ มีให้เช่าเยอะแยะทั้งจากเกสเฮ้าท์ที่เราพักหรือร้านให้เช่าราคาแพงกว่าตั๋ว Day Ticket เสียอีก จักรยานส่วนมากหน้าตาออกรุ่นแม่บ้านเอามากๆแต่…(มีแต่ดังๆ) คุณภาพปั่นลื่นปุ๊ดๆเชียวคะ       หรือจะเดินสัมผัสเสน่ห์เกียวโตอย่างใกล้ชิด ได้ความรู้สึกที่อัศจรรย์เช่นกัน เดินคนเดียวสนุกว่ามีเพื่อนคนญี่ปุ่นเดินด้วยนะคะ ขอบอก เพื่อนชาวญี่ปุ่นตัวเล็กขาสั้นก็จริงแต่พวกเธอเดินยังกะไล่ควาย ตอนแรกนึกว่ารีบขึ้นรถที่ออกตรงเวลาเป๊ะๆและไม่รอเหมือนรถบ้านเราหรืออะไรที่บ้านเราเรียกว่าต้องรีบๆ เปล่าคะการเดินลิ่วๆตัวปลิวคือกิจวัตรและพฤติกรรมประจำชาติของคนญี่ปุ่น จากประสบการณ์ที่เพื่อนเดินทิ้งห่างเราเป็นสิบเมตร ถ้าข้ามถนนบางทีเหลียวหาไม่เจอ มองหา อ้าว!! อยู่ฝั่งโน้นแล้ว ดีที่ไม่ใช่แฟน หากมาเดินแล้วทิ้งห่างเราแบบนี้โกรธกันตายเลย ฮาๆๆ

เดี๋ยวก่อน ที่เราจะไปใหนดี ลองมารู้ทริคเล็กๆน้อยๆกันดีใหมคะ ญี่ปุ่นก็เหมือนเมืองใหญ่ของประเทศพัฒนาเศษฐกิจมั่งคั่งทั่วๆไป ดังนั้นค่าแรงจึงค่อนข้างแพง ญี่ปุ่นจึงคิดค้นและพัฒนาเครื่องมืออำนวยความสะดวกแก่ผู้บริโภคและลดแรงงานเพื่อไปทำอย่างอื่นที่สร้างสรรค์ให้เหมาะสมกับคุณวุฒิค่ะ เช่นจะเห็นตู้อัตโนมัติเยอะเกลื่อนเมืองไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่ม ตู้จำหน่ายบัตรโดยสารต่างๆ โถสุขภัณฑ์ในห้องน้ำที่อำนวยความสะดวกและรู้สึกสบาย อ่างล้างมือแบบประหยัดน้ำ ถังขยะเปิดปิดด้วยระบบเซนเซอร์ บ้านเราใช้เท้าเหยียบ และมีอีกหลายสิ่งหลายอย่าง

แต่กระนั้นชาวญี่ปุ่นก็ยังเหมือนคนไทยเป๊ะๆคือ เชื่อเรื่องดวง เรื่องขอพรจากพระจันทร์ และศาลเจ้าชื่อดังหลายแห่งมีน้ำตกให้ขอพร ล้างมือฯลฯ แต่ละที่คิวยาวทั้งนั้น มีเสี่ยงทายถ้าดีก็เอากลับ ถ้าไม่ดีมีการแก้เคล็ดหรือไม่ก็ปักไว้ที่ศาลเจ้าเลย แถมมีซุ้มขายของที่ระลึกประเภทนี้แทบทุกที่เลยคะ ไม่ว่าจะยังงัย “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิวตาตาม มีมารยาทถูกที่ ถูกกาลเทศะ”เป็นนักท่องเที่ยวที่ดีกันคะ

เงินที่ใช้จ่ายในญี่ปุ่นเป็นเงินเยน มีแบบธนาบัตรและเหรียญค่ะ ร้านค้าสะดวกซื้อทั้ง ลอส์สัน และ7-11 มีอาหาร เครื่องดื่ม รสชาติอร่อยและของใช้อื่นๆราคาประหยัด (บ้านเขาไม่มีฟูดคอร์ทอย่างเมืองไทยนะคะ ) แต่ว่าราคาที่แปะไว้ที่ตู้หรือชั้นวาง ราคาต่างกับตอนจ่ายสตังค์นะคะ เขาจะบวกภาษีตอนซื้อคะ จะจ่ายค่อยเตรียมเงินตามเครื่องบอกคะ  บางสาขามีบาร์ให้นั่งทานด้วยนะ พนักงานขายรุ่นป้าๆเป็นส่วนมากบริการดี เป็นมิตรกว่าด้วย ถ้าต้องการส่งโปสต์การ์ดมีแสตมป์ขายแล้วนำหย่อนลงตู้เลย นอกจากนั้นตามตอกซอกซอยที่เกียวโตสะอาดน่าเดินและปลอดภัยมาก ถนนทุกสายรัฐบาลออกแบบให้ความเสมอภาคกับประชากรทุกๆคน  ส่วนแแผนทีสามารถขอหยิบฟรีที่เค้าท์เตอร์การท่องเที่ยวคะ อย่าพยายามหาซื้อจากร้านค้าเพราะที่พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษหายากมากคะหรือไม่มีขายเลยคะ  สถานที่ท่องเที่ยวบางที่คิดค่าเข้าชมแพงเพราะต้องใช้ทุนปรับปรุงดูแล บางที่ก็ถูกถึงแม้จะเป็นที่นิยม บางที่คิดแพงจนงงก็มีคะ

เที่ยวให้สนุกนะคะ