Category: Kyoto

ศาลเจ้าคิโยะมิสุหรือวัดน้ำใส มรดกโลกองค์กร   ยูเนสโก เป็นศาลเจ้าชื่อดังใกล้เมืองและเป็นที่นิยมจากนักท่องเที่ยวทุกฤดูกาล ตั้งอยู่บนยอดเขาต้องเดินขึ้นเขาค่อนข้างไกลผ่านร้านค้าขนมเจ้าอร่อยสูตรเด็ดเต็มสองข้างทาง ผ่านร้านให้เช่าชุดและบริการแต่งตัวแบบพื้นเมือง ผ่านบริการรถลากจูงแบบโบราณ ผ่านร้านหัตถกรรม ผ่านร้านกาแฟ และสารพัดร้านลืมเหนื่อยเลยละคะ

 ถึงยอดเขาลูกแรกเป็นซุ้มประตูทางเข้าและซื้อบัตรเข้าศาลเจ้า ใครที่มาที่นี่พกพาความเชื่อด้านโชคลาภทั้งความรัก ความประสบผลสำเร็จในการศึกษาและความผาสุขในชีวิตคะ เห็นจากน้ำพุที่คนรอเข้าคิวยาวและใบเสี่ยงทายคล้ายๆการเสี่ยงเซียมซี ถ้าโชคดีเอากลับบ้าน ได้ใบที่ไม่ชอบใจก็ผูกไว้ที่วัด และของบูชาหลากหายชนิดให้ซื้อติดตัวกลับบ้านได้ด้วย ถัดไปยังภูเขาอีกลูกระหว่างทางเป็นสวนเมเปิ้ลที่ใบจะเปลี่ยนในฤดูใบไม้ร่วง ขณะนี้เดือนมิถุนายนใต้ต้นมีดอกไฮเดรนเยียสีม่วงฟ้า ชมพู ออกมาสวยเช่นกันคะ ศาลากลางของศาลเจ้ามีระเบียงกว้างให้นักท่องเที่ยวถ่ายรูป และเห็นทิวทัศน์ของเมืองเกียวโต ระบียงนี้ประวัติน่ากลัวนะคะในสมัยโบราณที่มีความเชื่อเรื่องกระโดดจากระเบียงแสดงถึงความกล้าและศักดิ์ศรี ระเบียงนี้ใช้เสาไม้ใหญ่โตและแข็งแรงมากหลายร้อยต้น หลังคามุงด้วยหญ้าแบบเก่า มีทางเดินใต้แมกไม้เขียวขจีและหญ้ามอส อากาศกำลังดีคะ ถึงแม้คนจะเยอะก็ตามที อ้อที่ศาลเจ้านี่ต้องละเลียดดูให้ทุกมุมนะคะ เขาออกแบบให้คนเดินไหลไปทางออกเดียวกัน ไม่มีการเดินวนย้อนมาจุดเดิมอย่างวัดไทยคะ

ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบศึกษาและเรียนรู้เกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของท้องถิ่นนั้นๆ ไม่ว่าจะไปบ้านเมืองใหนก็ตาม จึงต้องแวะพิพิธภัณฑ์ทุกครั้ง หลังจากเช็คอินเข้าห้องพักแล้วเรามีเวลาประมาณสามชั่วโมงรอเพื่อนชาวญี่ปุ่นที่จะมาพักด้วยกัน ดูแผนที่แล้วออกเดินไม่ไกลและใช้เวลาไม่มากจากโกโจเแอนเน็ตเกสเฮ้าส์ พิพิธภัณฑ์เกียวโตเพิ่งจะขยับขยายและสร้างอาคารสมัยแบบใหม่เพิ่มอีกอาคาร ผสมความเก่าและใหม่ได้อย่างกลมกลืน มีสวนสวยเขียวขจีเป็นทางเชื่อม ต้นใม้และสวนเก่าแก่พอๆกับอาคารทรงยุโรปที่สร้างเมื่อปี ค.ศ1895 มีน้ำพุและอนุสาวรีย์ The Thinker ของศิลปินชาวฝรั่งเศสตั้งเป็นสง่าด้านหน้า เราแวะมาที่นี่เดือนมิถุนายน2558 กำลังมีการปรับปรุงอาคารเก่าคะ คงเปิดบริการเร็วๆนี้

ข้ามสวนมานิดเป็นอาคารสมัยใหม่สวย เปิดเมื่อปี 2557 ที่ผ่านมาข้างในบางห้องไม่อนุญาติให้ถ่ายรูป ไม่อนุญาติให้สเก็ตภาพหรือบันทึกโดยปากกา (เพื่อนไขข้อข้องใจภายหลังว่าหมึกจะเลอะพื้นห้องและกลิ่นจะรบกวน) ต้องใช้ดินสอเท่านั้นซึ่งภัณฑารักษ์เตรียมให้พร้อมแล้ว น่ารักมากๆ ห้องแต่ละห้องเชื่อมโยงแต่ละชั้นได้ไหลรื่นอารมณ์ต่อเนื่องมากทั้งด้านการออกแบบทางสถาปัตย์ภายในและเรื่องราวงานที่จัดแสดงคะ

ภายในจัดแสดงรูปปั้นขนาดใหญ่เหล่าทวยเทพและพระพุธเจ้า เครื่องแต่งกายเช่นกิโมโน ยูกะตะที่ทำเอาเราตะลึงตะลานในความงามและประวัติความเป็นมาแต่ละชิ้น ห้องเซรามิกเครื่องปั้น ห้องประวัติศาตร์ ห้องอักษรและอื่นๆ สามชั่วโมงนี้แป๊ปเดียวจริงๆ ค่าเข้าชมไม่แพงนะคะ 520 เยนเอง มีคำอธิบายเป็นภาษาอังกฤษและมีออร์ดิโอให้เช่าฟังคะ

หลังจากเราเตร็ดเตร่แถวรอบนอกเมืองเกียวโตหลายวันแล้ว เช้านี้ก็ได้เวลาพาตัวเองเข้าใจกลางเมืองเสียที เราจองห้องพักแบบเรียวกังในย่านโกโจ นั่งรถเมล์ไม่กี่แยกไฟแดงแล้วเดินข้ามแม่น้ำคะโมะ ตอนข้ามสะพานทำให้เรารู้สึกว่าลักษณะภูมิประเทศการตั้งเมืองคล้ายกับเมืองเชียงใหม่มาก มีแม่น้ำและภูเขา ความต่างก็ตรงที่เกียวโตมีทุกสิ่งทุกอย่างที่เชียงใหม่ฝันจะมีในอีกสามสิบหรือห้าสิบปีข้างหน้า

เราชื่นชอบคำกล่าวเดิมๆเรื่องความสุนทรีย์ริมตลิ่ง สามารถซึมซาบได้จากแม่น้ำคะโมะสายนี้ไม่ว่าจะเดินฤดูใหนหรือช่วงใหนของวัน แค่เดินข้ามสะพานเรารู้เราสัมผัสได้น้ำที่ใสไหลเรื่อยๆ ทางสัญจรริมตลิ่ง ต้นไม้เขียวขจี  ว่ากันว่าเส้นทางริมตลิ่งนี้ยาวทอดไปเกือยสามสิบกิโลเมตร ทำให้รู้สึกอยากให้เชียงใหม่มีแบบนี้บ้าง  ข้ามสะพานมาไม่ไกลเพื่อรับกุญแจจากร้านอาหาร Gojo ที่เราจองห้องพักแบบเรียวกังไว้ รับกุญแจ แล้วเข้าซอยอีกนิดหน่อยไปยังเกสเฮ้าส์ เงียบสงบ สะอาด รู้สึกได้ว่าทั้งนักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่นอยู่กันอย่างกลมกลืนเป็นชุมชนที่ดี เกียวโตได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมิตรและปลอดภัยสำหรับผู้หญิงเดินทางคนเดียว ได้ยินแบบนี้แล้วใจชื้น

คืบก็วัดศอกก็วัด นอกจากเชียงใหม่ก็จะเป็นเมืองเกียวโตนี่ละคะ วัดระแวกเรือนพักของเราไม่ได้ชื่อดังและมีนักท่องเที่ยวเยอะอย่างวัดอื่นๆ แต่ก็เป็นศาสนสถานที่สำคัญและคุ้มครองเป็นมรดกโลกคะ วัดนี้สร้างขึ้นเพื่อทอนอำนาจของวัด ฮิกาชิ-ฮองงันจิ ที่เล่าให้ฟังก่อนหน้านี้คะ

วัดนิชิ-ฮองันจิเป็นวัดพุทธนิกายโจโดชิน นิกายที่ใหญ่และมีผู้นับถือมากที่สุดในญี่ปุ่นคะ ก็เห็นได้จากขณะที่เราแวะชมก็กำลังทำพิธีใหญ่และสาธุชนเยอะมากคะ ระหว่างรอพิธีเสร็จเลยแวะเข้าศูนย์ข้อมูลเล่นเน็ต Kyoto free wi-fiไปพลางๆค่ะ ตรงลานกลางวัดมีต้นไม้เก่าแก่มหึมาขณะนี้หน้าร้อนใบดกเขียวมาก ในฤดูใบไม้ผลิจะผลิดอกเหลืองสพรั่งทั้งต้นเลยล่ะคะ

จะเห็นว่าแทบทุกวัดจะมีบ่อน้ำใสที่ออกมาจากปากมังกรชาวญี่ปุ่นเชื่อว่าเป็นน้ำที่สะอาดบริสุทธิ์มีไว้สำหรับชะล้างมือ ก่อนเข้าศาลาวัดค่ะ(การชำระล้างยังมีวิธีนะ เดี่ยวเล่าให้ฟังค่ะ)

ไปใหนดีคะ หนังสือนำเที่ยวหลายเล่มมักจะแนะนำให้เราตื่นเช้าๆเพื่อส่องวิถีชีวิตของคนท้องถิ่น ก็เป็นความคิดและข้อเสนอที่น่าสนใจ  หลายเช้าที่เกียวโตเราตื่นสายนะ นอกจากเวลาที่เร็วกว่าเมืองไทยสองชั่วโมงแล้ว เราก็มักจะอ้อยอิ่งบนฟูกนุ่นๆแอร์เย็นๆ ตื่นมาจิบชาเขียวหอมกรุ่น ห้องที่เราพักเรียบง่ายมาก ไร้เฟอร์นิเจอร์ ความเรียบของห้องและโทนสีธรรมชาติบวกกับบรรยากาศความสงบเงียบและแดดเช้าแบบนี้ รู้สึกแปลกๆถึงแรงซึมซาบพลังบวกของชีวิต

เราตื่นเช้ากว่าปรกติก เดินออกมาไม่ไกลจากเรือนพักมีร้านกาแฟที่เปิด 7 โมงเช้าในวันอาทิตย์ด้วย ป้ายหน้าร้านเป็นภาษาญี่ปุ่นและอังกฤษ  “Conleche Cafe”พร้อมรูปถ้วยกาแฟ อือไม่น่าจะเข้าผิดนะปรับสายตาสักแป๊ปก็รู้สึกคุ้นๆว่าเหมือนผับในยุโรปผสมกลิ่นอายญี่ปุ่น ทราบภายหลังชื่อร้านเป็นภาษาเสปน สองโต๊ะริมหน้าต่างว่างเราเลือกเป็นที่นั่ง ทุกคนในร้านหันพรั่บมาทางเรา เลยแก้เขินด้วยทักทายเป็น Ohayo!  รู้สึกแปลกๆสักพักบริการบอกว่าเช้านี้จะมีงานแสดง โต๊ะนี้เว้นไว้เฉพาะการ เราเลยไปขอร่วมโต๊ะกับหนุ่มญี่ปุ่นพร้อมสั่งกาแฟและอาหารเช้า บริกรบอกว่า วันนี้บริการเฉพาะกาแฟและขนมปังครัวซองเท่านั้น จริงๆมารู้ทีหลังว่าโชว์นี้มีค่าเข้าชมด้วย บริกรคงเกรงใจไม่กล้าบอกเราและคงรู้ได้ว่าเราฟังไม่รู้เรื่องเลยปล่อยให้นั่งไป เรื่องที่แสดงเราคุ้นว่าเป็นบทละครของเช็คสเปีย    ” As You Like It ” จุ๊ๆๆ…..อย่าเอะไปเดียวเขาหาว่าเราขี้โกง และเราก็ถึงบางอ้อที่ทุกคนหันพรั่บมาทางเราเพราะเช่นเดียวกันเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา นั่งแมะพร้อมคุยโทรศัพท์เสียงดัง แหมเปิดการแสดงเรียกความสนใจได้แจ่มมากเลย

จะไปกินที่ร้านใหนดีคะ จริงๆจั๋วหัวกินข้าวคนเดียวแบบนี้ออกจะสับสนในใจนะคะ สมัยนี้การเที่ยวคนเดียวไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร การปล่อยตัวเองลำพังทำให้เราได้เรียนรู้หลายอย่างคะ เช่นทำบางอย่างช้าลงและการปล่อยตัวเองให้หลงทางเพื่อค้นเจอสิ่งเร้าใจใหม่ๆ เช่นเดียวกับเย็นนี้        แม้เกียวโตไม่ได้มีตึกราบ้านช่องสวยงามจนไม่อาจละสายตามองพื้นได้อย่างเมืองเก่าที่ยุโรป แต่เกียวโตก็มีเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้เราละสายตาไปอื่นไม่ได้ นั่นคือความคงเส้นคงวาที่ต้องจ้องหาป้ายภาษาอังกฤษหรือไม่ก็รูปภาพค่ะ อ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกก็ลำบากนิดหน่อย
กรุณาอย่ารำคาญถ้าดิฉันไม่สามารถบอกชื่อร้าน หรือชื่อถนนได้เอาเป็นว่าเล่าๆเรื่องความประทับใจดีกว่า ร้านนี้มีรูปขึ้นหน้าร้านเป็นอาหารเซ็ทต่างกันในแต่ละวันเปิดเฉพาะมื้อกลางวันและตอนเย็นคะ ภายในร้านมีคุณป้าที่ใจดียิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับออกตรงข้ามจากคุณสามีที่ทำเอาเราออกจะหัวหด

อาหารพื้นๆยอดนิยมเย็นวันนี้คือแกงกะหรีเนื้อราดข้าวคะ และมีออร์เดิฟเย็นๆกระจุ่มกระจิ่มน่ารัก เพิ่งเคยเห็นเขาเสริฟมาบนฟรอยด์ก็คราวนี้ แปลกมั๊ยอยากสั่งเบียร์มาดื่มล้างคอแต่เซนเซหน้าดุจัง

อึม…แกงกะหรี่ราดข้าวไม่ใช่เมนูโปรดของเราอ่ะคะ อาหารที่ 7-11 อร่อยกว่าขอบอก มื้อนี้550เยน

เคยมีเพื่อนต่างชาติถามเราว่าคนไทยกินอะไรเป็นอาหารเช้า คำถามนี้ตอบกันยาวเลย คนไทยเรื่องกินเรื่องใหญ่ ตอนพักที่โอกินาว่า เรามักจะต้มกาแฟพร้อมๆกับเปิดทีวีไว้เป็นเพื่อน จิบกาแฟพร้อมเปิดดูรูปภาพในหนังสือพิมพ์ประจำวันที่วางไว้บนโต๊ะ ในเช้าของวันที่แดดส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา อาหารเช้ามื้อนั้นสุดยอดแล้ว เช้าแรกที่เกียวโตเสียงไสๆของเด็กชายปลุกให้เราตื่น โชงกลงไปดูเห็นหลังเด็กชายในยูนิฟอร์มเด็กประถมไวๆ คำกล่าวนั้นเราอุปมาได้ว่า “ไปเรียนแล้วนะครับ” ความเงียบของคนในชุมชนที่รักษามารยาทต่อกัน(หนึ่งในกฏข้อห้ามที่เราต้องลงชื่อทำตามในฟอร์มตอนเช็คอิน) ทำให้ได้ยินทุกเช้าไม่ได้รบกวนอะไรเพราะเสียงนั้นเพราะกังวาลมากๆสำหรับเรา หลังชงชาเขียวดื่มที่ห้อง เกรียกกลิ้งบนที่นอน บันทึกประจำวันเสร็จแล้ว เช้านี้ลืมสนิทไปเลยเลยกับเรื่องที่กังวลเมื่อคืนว่าที่นอนจะแข็งใหม จะปวดหลังใหม

แปรงฟัน ล้างหน้าที่อ่างรวมในโถงทางเดิน ห้องถัดไปเป็นสุขาที่สะอาดเรียบร้อย ฝารองนั่งชักโครกอุ่นๆ รองเท้าแตะอุ่นเท้า ห้องขนาด1×1 เมตรมีทุกสิ่งทุกอย่างที่จำเป็น ขนาดแคบพอดีสำหรับหนึ่งคนไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่ ถัดไปอีกสิบกว่าเซนติเมตรคือห้องอาน้ำประตูบานเลื่อนที่ออกแบบเหมาะสมและพอดีเช่นกัน

ห่างจากที่พักเดินมาเจอร้านข้าวปั้นเล็กๆและคาดว่าจะมีเมนูข้าวปั้นข้าวห่อ อย่างเดียว เราสันนิฐานว่าชาวญี่ปุ่นมักจะเอาดีเอาเด่นด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น แต่ทำได้สารพัดอย่่างงเป็นงานอดิเรก ร้านนี้ก็เช่นกันสามีเป็นพ่อครัวทำข้าวปั้น ภรรยาเป็นผู้จัดการร้าน ไม่มีลูกมือช่างเป็นกิจการในครัวเรือนที่น่ารักจริงๆ เราเป็นลูกค้าคนแรกในเช้านี้  ภายในร้านมีโต๊ะเล็กๆ สองโต๊ะ จุได้ประมาณสิบคนมั้ง และอีกห้องใหญ่พอๆกันคือห้องครัวที่สามารถมองเห็นพ่อครัวทำอาหารชัดเจนจากถนนและในร้านเอง หน้าร้านมีตู้เล็กๆโชว์กล่องข้าวปั้น หลากเมนูทั้งแบบกลับบ้านและแกะบริการในร้านคะ เราเลือกชูชิรวม ราคา 450 เยน มาพร้อมน้ำชาเย็นชื่นใจที่อร่อยมากๆคะ