Category: Okinawa

ศิลปะวัฒนธรรมอีกอย่างหนึ่งที่สืบทอดและเป็นเอกลักษณ์ที่ชาวโอกินาว่าภูมิใจอีกอย่างคือ การดนตรีและฟ้อนรำ วันนี้เราโชคดีสุดๆที่ได้มีโอกาศชมการแสดงการฟ้อนรำที่ปราสาทชูริรอบ 11 โมงเช้า รายาการนี้รวมไว้ในบัตรค่าเข้าชมปราสาทค่ะ  หากพลาดรอบนี้ก็มีอีกสองรอบในตอนบ่าย ก่อนเดินเข้าภายในก็เล็งๆบอร์ดที่ปิดประกาศด้านขวามือของบุ้ทจำหน่ายตั๋วคะ

มาเที่ยวญี่ปุ่นต้องเตรียมข้อมูลไว้เพรียบนะคะ มาถึงแล้วหูตาต้องไวและสอดส่องอย่างพินิจนะคะ หากมัวแต่ถ่ายรูปเพลินๆ เราก็ได้แค่ภาพถ่ายขาดเรื่องราวสีสัน และประวัติความเป็นมาหลายสิ่งหลายอย่าง และญี่ปุ่นเป็นชาตินิยมและภาคภูมิในชาติเขามาก ป้ายประกาศต่างๆมีเป็นภาษาอังกฤษก็จริงแต่เล็กมาก หากมองเผินๆเหมือนกับว่าเขาไม่ค่อยต้อนรับนักท่องเที่ยวเท่าไร ในจุดนี้เปล่าค่ะเขาอยากให้เราซึมทราบกับสิ่งดีๆที่เขามีแบบเจาะรายละเอียดและเข้าถึง

การฟ้อนรำแบบริวกิว แบ่งเป็นสี่ประเภทคือฟ้อนรำในราชสำนักที่จัดขึ้นในปราสาทเพื่อต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองค่ะ การฟ้อนรำวงประจำชาติแห่งเกาะโอกินาว่า การฟ้อนแบบร่วมสมัยและสุดท้ายการฟ้อนพื้นบ้านแบบชาวบ้านธรรมดา

นอกจากเวทีการแสดงที่มีฉากภาพวาดสีสันสดใสแล้ว นางรำ ช่างฟ้อนแต่งหน้าตา ชุดแต่ละชุดสวยงามจับใจคะ ทำให้เราลืมบทเพลงและดนตรีที่เชื่องช้า เราต้องมนต์ท่าทางอ่อนช้อยงดงามตามจังหวะดนตรีไปชั่วนณะจริงๆค่ะ การแสดงวันนี้มีสี่ชุดคะ

เรื่องกินเรื่องใหญ่สำหรับหลายๆคน  รวมตัวเราด้วยคะ เชื่อใหมบางคนมาเที่ยวไม่ไปใหนนอกจากตระเวนกินอย่างเดียว เราไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้นเพราะรู้ทั้งรู้อาหารแบบนี้ค่อนข้างแพง แต่เราก็กันๆงบประมาณนี้ไว้เป็นพิเศษเมื่อมีโอกาสมาญี่ปุ่นทั้งที่ ต้องแวะมาชิม ชูชิต้นตำหรับให้ได้ และขอแถมแบบหยิบเองเลือกเองอย่างร้านสายพาที่นิยมในเมืองไทยด้วย เราเลือกร้าน “กุรุเม ไคเต็น ชูชิ “ในเมืองนาฮะ ถือว่ายอดนิยมอีกร้านหนึ่งของชาวท้องถิ่นค่ะ เราขออนุญาติกับทางร้านยินดีให้ถ่ายรูปได้ ในร้านมีที่นั่งแบบโต๊ะหรือนั่งหน้าบาร์เป็นรูปตัวยู มีครัวตรงกลาง เราเลือกนั่งหน้าบาร์ชมพ่อครัวเตรียมข้าวปั้นได้ชัดเจนแบบปั้นวางๆ ชูชิอย่างเพลินอารมณ์ ใต้สายพานเป็นที่เก็บชาเขียวผง ก็อกน้ำร้อน เครื่องเคียงเติมเองตามต้องการและตะเกียบ จานและถ้วยเล็กๆวางพร้อมให้เราช่วยตัวเอง อาหารวิ่งมาตามสายพาน ราคาต่างกันตามสีของจานค่ะ ที่ร้านปิดให้เห็นค่อนข้างชัดเจน แล้วยังมีเมนูพิเศษต้องการเพิ่มอะไรก็บอกได้ เช่น ซุปร้อนๆหลายเมนู เมื่อยกมาเสริฟกรุณาอย่าถามหาช้อนนะคะยกถ้วยซดแถมขอเสียงดังๆเป็นนัยถึงพ่อครัวว่าอร่อยมากยิ่งดีเลย  เราสั่งซุปปูอร่อยมากไม่คาวไม่ร้อนจัด ซดคล่องคอ อีกอย่างถ้าวันใหนมีของพิเศษหรือเชฟแนะนำจะมีธงปักมากับจานค่ะทานเสร็จเราสั่งเต้าหู้พุดดิ้งมะม่วงมาเป็นของหวาน แกะแผ่นกระดาษที่ติดมากับฝากล่องแล้วหักตามรอยปรุก็ได้เป็นช้อนแล้ว ไอเดียบรรเจิดมากคะ กินเสร็จแจ้งให้พนักงานมาเก็บเงิน พนักงานมาพร้อมกับเครื่องแสกนจานที่เป็นตั้งๆ เครื่องปริ้นสลิปออกมาให้เรานำไปจ่ายที่แคชเชียได้เลย ต้องร้องว้าว กับเครื่องสแกนนี้นะ ตอนแรกนึกว่าแค่เครื่องคิดเล็ขนับสีจานเท่านั้นแล้วบวกๆอย่างเครื่องที่เห็นในเมืองไทย ไม่หายสงสัยเรายกก้นจานดูก็ไม่เห็นอะไรนูนๆนะ เอ๊ะเขาเอาซิมหรือบาร์โค้ดไว้ใหนกันนะ เสียดายภาษาไม่ได้ คาใจแบบอิ่มอร่อยและตื่นตลึงไปอีกวัน

ร้านนี้อยู่เมืองนาฮะ”จิมมี่” เป็นซุปเปอร์มาเก็ตขนาดเล็กๆมีหลายสาขา ถ้าบ้านเราก็ระดับเดียวกับริมปิงฯเชียงใหม่ หรือวิลล่ามาร์เก็ตหัวหินคะ ภายในแบ่งส่วนของซุปเปอร์ เบเกอรี่และร้านบุฟเฟ่อาหารกลางวันเมนูอาหารญี่ปุ่นค่ะ ภายในร้านดูดี ติดแอร์ มีพนักงานคอยช่วยเหลือเก็บจานเก็บโต๊ะ จานที่ใช้ตักสลัดเป็นจานเล็กๆและมีถาดเป็นหลุมเล็กกระจุ่มกระจิ่มสำหรับใส่อาหารแต่ละอย่าง ส่วนของหวานมีน้ำแข็งใสที่มีเครื่องให้บดเอง ง่ายมากใส่น้ำแข็งก้อนลงไปแล้วกดปุ่ม น้ำแข็งออกมาเป็นเกร็ดเล็กๆขาวใสสวยมาก ยังนึกอยากได้มาใช้ที่บ้านสักเครื่องอ่ะ และก็เค็กชิ้นเล็กๆ  เครื่องดื่ม ชาเขียว กาแฟจากเครื่องเอสเปรสโช่ก็บริการเอง เที่ยงนี้คนค่อนข้างเยอะเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่ ดูเหมือนเป็นแม่บ้านชาวต่างชาติน่าจะเป็นสมาคมหรือคลับที่ออกมากินข้าวเที่ยงร่วมกัน แต่งตัวกันสุภาพเรียบร้อยให้เกียรติร้านที่คนญี่ปุ่นถือเป็นมารยาท จนเราออกจะเกร็งนิดๆกับชุดลำลองที่เราใส่มาวันนี้ อาหารรสชาติดีมากคะ อิ่มนี้ตกคนละประมาณ 5,000 เยนค่ะ

เมื่อมีโอกาศไปเที่ยวญี่ปุ่น อยากให้ลองเข้าไปทานอาหารในผับ คลับ บาร์หรือเบียร์ฮอลล์กันนะคะ บรรยากาศแบบนี้เป็นสากลแบบคนท้องถิ่นที่ให้ความรู้สึกเป็นกันเองมาก ดูไม่อิลักอิเหล่เหมือนไปกินร้านที่มีนักท่องเที่ยวตึมๆ การออกไปทานอาหารและดื่มสังสรรค์นอกบ้านเป็นกิจกรรมที่ชาวญี่ปุ่นนิยมกันโดยเฉพาะในหมู่พนักงานบริษัทมาสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานหลังเลิกงาน  หรือดื่มกับลูกค้าเพื่อกระชับสัมพันธไมตรี

เย็นนี้เราแวะเข้าร้านเก่าแก่และขึ้นชื่อของยูราซอเอะ(ยูราซอย)” Yanbarasen” แปลได้ว่า เรือสำเภาหรือเรือหาปลาประมาณนี้คะ  เมนูเด็ดของร้านคือซาชิมิ พอเดินเข้าร้านมามีปลาสดๆตาใสแป๋วหน้าบาร์โชว์ให้ลูกค้าเห็นว่าวันนี้มีปลาอะไร ที่ร้านมีครัวเปิดโล่งให้เห็นพ่อครัวทำอาหารกันจะๆที่เห็นนี่ มีพ่อครัวปลาสด พ่อครัวปิ้งย่างและพ่อครัวอาหารผัดแกง เรื่องปล่อยให้ลูกค้ารอนานไม่น่าจะมี ร้านนี้แบ่งที่นั่งออกเป็นสามส่วนคะ บาร์หน้าเค้าเตอร์สำหรับขาประจำ ส่วนสองโต๊ะเก้าอี้แบบตะวันตก และส่วนสามเป็นนั่งบนเสื่อ

เข้าผับแบบนี้ต้องดื่มเบียร์สดคะเป็นที่นิยมและ รองลงมาเป็นเหล้าขาวคะ ดูได้จากชั้นข้างๆที่เรานั่งมีขวดเหล้าขาประจำที่ระบุชื่อไว้เพรียบเลย กับแกล้มของคอเหล้านอกจาก ซาชิมิรวมแล้ว เห็นจะเป็นไก่และตับไก่ย่างเสียบไม้หอมฉุย มีเมนูบังคับจากทางร้านอีกหนึ่งถ้วยที่เอามาเสริฟขาประจำแบบไม่ถาม อิอิ และอาหารตามฤดูการเช่นตอนนี้หน้าร้อนเป็น มะระผัดไข่เต้าหู้

ไม่ว่าจะดื่มหนักแค่ใหนคนญี่ปุ่นต้องนั่งแท็กซี่กลับหรือมีคนขับให้ ไม่ขับเองเด็ดขาด ความรับผิดชอบต่อสังคมสูง อ้อถ้าถูกจับนี่ปรับจริงปรับแพงนะคะ

หากเช่ารถจากนาฮะสักหนึ่งวันการเดินทางลงใต้ต้องรวมที่นี่ไปด้วยนะคะ “ริวกิวกลาส” โรงงานเป่าแก้วชื่อดังของโอกินาว่า วัสดุสำคัญในอุสาหกรรมทำแก้วคือ ทรายซิลิก้าค่ะ  โอกินาว่ามีหลายแห่ง วันนี้เราแวะไปที่สุสานสันติภาพต้องผ่านโรงงานนี้เลยรวมเป็นทริปเดียวกันคะ

ตัวอาคารที่เป็นทั้งเตาเผา โรงงานและร้านจำหน่ายผลิตภัณฑ์ เด่นเป็นสง่าเห็นแยงตาแต่ไกลด้วยสถาปัตยกรรมที่น่ารักเกินจินตนาการจริงๆ  สีสันก็สดใสประดับด้วยบล็อกแก้วสารพัดสีตอนแรกนึกว่าเป็นเซรามิกซะอีก โทนสีสดใสต่างจากสินค้าญี่ปุ่นโดยทั่วๆไปที่ออกไปสีโทนธรรมชาติค่ะ

ที่นี่จะเป็นการเป่าแก้วแบบเทคนิคเป่าลงบล็อกเป็นเอกลักษณ์ของบริษัทค่ะ งานจึงดูมีเสน่ห์แบบงานหัตกรรม ส่วนสำคัญของเทคนิคในอุสาหกรรมการเป่าเครื่องแก้วคือต้องมีทีมงานร่วมประสานกันเป็นทีมสี่คน เรียกว่า Chair ที่หมายถึงขาแก้วอี้ค่ะโดยแต่ละคนมีหน้าที่ต่างๆกันสำหรับการทำหนึ่งชิ้นงาน ภายในทีมมีจังหวะจะโคนการทำงานที่น่าทึ่งมองเพลินๆยังกะเครื่องจักรเลย

ริวกิว กลาส มี workshop สั้นๆเช่นการเป่าแก้วและทำงานฝีมืออื่นๆด้วย  ร้านจำหน่ายผลิตภัณฑ์มีสองอาคารที่ติดกับเตาโรงงานจะขายสินค้าที่ออกแบบใหม่และเกรดคุณภาพ ส่วนอีกอาคารเป็นสินค้าเลหลังคุณภาพเยี่ยมและตกรุ่นคะราคาประหยัดคะ

สุสานสันติภาพ อยู่ทางตอนใต้ของเกาะโอกินาว่าห่างจากเมืองนาฮะออกไปราว 22 กิโลเมตร พอลงจากถนนซุปเปอร์ไฮเวย์แล้ว สองข้างทางของถนนเป็นพื้นที่เกษตรกรรม(ป่าอ้อย สวนแตงโม นึกว่าขับรถแถวอีสานบ้านเรา) ผ่านหมู่บ้านและเขตเมืองเล็กๆที่สองข้างทางมีเต้นท์ขายรถมือสอง ที่ปักธงดอกไม้ฟูฟ่องสีสันสดใสแสบทรวงเอามากๆจนเราแปลกใจ ต้องเอ๋ยถามว่าทำมัยต้องประดับด้วยดอกไม้พลาสติกสดใสขนาดนั้น ได้คำตอบคือกระตุ้นอารมณ์ผู้ซื้อว่างั้น

ทำเลการตั้งสุสานนี่คงได้รับอิทธิพลจากจีนนะคะ หลังพิงเขา หันหน้าออกทะเล  เป็นสถานที่ที่ทำเลสวยงามมาก

เมืองไทยคงเป็นรีสอร์ทระดับหรูคะ แต่ยังงัยแล้วสุสานสันติภาพก็ไม่ใช่สำหรับนักท่องเที่ยวจะมาถ่ายรูปเล่นนะคะ เนื่องจากเป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาตร์กระทบถึงชีวิตความรู้สึกของชาวญี่ปุ่น และโอกินาว่าเป็นอย่างมาก เอาเป็นว่าถ้าจะมาคาระวีระบุรุษหรือเรียนรู้ ที่นี่เปิดต้อนรับทุกวันคะยกเว้นส่วนที่เป็นพิพิธภัณฑ์ และในแต่ละวันก็มีรถบัสพานักเรียนนักศึกษามาทัศนาจรที่นี่ด้วยคะ วันที่เรามาคือเป็นวันครบรอบ 70 ปีรำลึกถึงวันสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองคะนายกรัฐมนตรี ท่านอาเบะซัง เดินทางมาสุสานด้วย

สามารถเช่าแท็กซี่หรือโดยสารประจำทางขึ้นที่สถานีขนส่งนาฮะ ถ้าเช่ารถที่นี่ขับรถทางเดียวกับเมืองไทยคะ

ขากลับจากโอเชียน เอ็กซ์โปฯ บนถนน Highway Route 58 เปลี่ยนทิวทัศน์จากแมกไม้ภูเขา เป็นวิวทะเลสีฟ้าครามสวยมาก ท้องฟ้าเป็นสีเงินตลอดเส้นทางหลายสิบกิโลเมตร   เราแวะร้านขายของชำของฝากรายใหญ่เป็นการพักรถ มีของจำหน่ายเหมือนสินค้าโอท็อปบ้านเรา เราสังเกตเห็นว่าที่ญี่ปุ่นเขาจะขายอะไรเขาเชิดชูและภาคภูมิใจกับสินค้าหรือผลิตภัณฑ์นั้นๆเอามากๆมีเรื่องเล่ามีประวัติความเป็นมา ไม่ได้ยลยอส่วนสรรพคุณเกินงาม เราซื้อสัปประรดสดมาสองผลเป็นของขอบคุณเจ้าภาพ ความพิเศษของสัปประรดคือไม่ต้องใช้มีดฟานปอกเปือก ให้ดึงตาแล้วมีเนื้อติดออกมากินอย่างน้อยหน่าได้เลยเก๋นะคะว่ามั้ย และอีกอย่างคือสาหร่ายสดองุ่นจิ๋ว อุมิบุโด ที่เคยเล่าไปเมื่อคราวก่อน
สถานที่ขึ้นชื่อที่เรามุ่งหน้าแวะสำหรับวันนี้คือ หน้าผามันซาโม หน้าผาริมทะเลรูปร่างหน้าตามองดูคล้ายช้างมอบ มีงวงช้างยื่นไปในทะเล ซึ่งเกิดจากน้ำทะเลกัดเซาะนั่นเองคะ มองลงไปน้ำทะเลเห็นแนวประการัง น้ำทะเลเป็นสีเขียวมรกตกระสาดเซ้นหาฝั่งเป็นระยะ ฟองกระจายสีขาวสวยมากๆ มันซาโมนี่เป็นลานกว้างใหญ่มากคะเรียบเตียนโล่งจริงๆสัมพันธ์ไปกับผืนน้ำและขอบฟ้า เป็นลานที่โรแมนติกจริงๆคะ หน้าผาอยู่ทางตะวันออกถ้าจะชมพระอาทิตย์ขึ้นคงต้องมาแต่เช้า ถ้ามาตอนกลางวันแดดคงร้อนต้องเตรียมร่มเตรียมหมวกไปด้วยนะคะ เรามาถึงออกจะเย็นแล้วคนยังเยอะอยู่และมีทีมงานมาถ่ายรูป pre-wedding ด้วยเจ้าสาวใส่ชุดแดงแปร๊ด พวกเราเลยหลบมุมกันจ้าระหวั่่น  อ้อลานจอดรถมีตลาดตอนกลางวันด้วยคะๆ

เดินตลาดโคะคุไซมาเรื่อยๆด้านหลังเป็นหมู่บ้านเก่าแก่คือ หมู่บ้านสึโบะยะที่ชำนาญการทำเครื่องปั้นดินเผาหรือ”ยะจิมุน”ที่คงเอกลักษณ์ของชาวโอกินาว่าไว้อย่างเหนียวแหน่น  อาคารพิพิธภัณฑ์สองหลัง ที่หนึ่งเป็นรูปแบบบ้านชาวโอกินาว่าสมัยเก่าสำหรับเป็นร้านขายของที่ระลึก และหลังสองเป็นอาคารสมัยใหม่ออกแบบได้กลมกลืนกับสถานที่มากๆทำเป็นห้องแสดงนิทัศกาลเกี่ยวกับความเป็นมาของที่นี่ เทคโนโลยี่ที่ใช้ทันสมัยเหมาะกับอาคารใหม่ที่บรรจุประวัติศาสตร์ไว้อย่างครบครันค่ะ ค่าธรรมเนียมเข้าชม    คนละ 350 เยน พร้อมหูฟังและมีปฎิทินให้หยิบฟรีด้วยคะ เราอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกและไม่มีความจำเป็นได้ใช้เลยไม่หยิบมา ด้านในอนุญาติให้ถ่ายรูปได้แต่ห้ามถ่ายคำบรรยยาเกียวกับของที่ตั้งแสดงไว้ เออแปลกดี อยากถามเหตุผลนะ เราใช้เวลาภายในห้องศิลป์เกือบสองชั่วโมงที่ได้ความรู้มากมายแล้วเดินออกมาตามถนนประวัติศาสตร์ที่ยาวประมาณสี่ร้อยเมตร หมู่บ้านสึโบะยะได้รวบรวมหมู่ช่างหลายแขนงไว้ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นช่างทำหิน ช่างทำกำแพง ช่างทำหลังคาบ้าน ช่างปั้นตัวซีซาสัตว์ประจำเมืองโอกินาว่า ชุมชนที่ลูกหลานแต่ละตระกูลสืบทอดงานช่างมาถึงปัจุบัน สองข้างทางของถนนจึงเป็นร้านค้า หน้าร้านและโรงงาน เตาเผารวมถึงสตูดิโอสอนผู้สนใจด้วยคะ